kort verhaal

Trainer

Door Pim Lammers | beeld: Lauralouise Hendrix
24 augustus 2016

Noot van de redactie: begin 2023 werden door een extreemrechtse partij zinnen uit dit verhaal uit hun context gehaald en gebruikt in een haatcampagne tegen schrijver Pim Lammers. Hijzelf en zijn verhaal werden zo op een bizarre manier geframed. In een interview zegt hij daarover: ‘Kindermisbruikers zijn meestal geen agressieve engerds, het zijn vaak manipulatieve engerds. Ze kiezen kwetsbare slachtoffers uit en maken op nare wijze misbruik van hun gevoelens. Dat is wat ik met mijn verhaal juist wil laten zien,’ zegt Lammers. Lees het volledige interview hier.


 

Voetballers herkennen de geur van wedstrijden. Of het nu kunstgras is of gezaaid, elk voetbalveld ruikt ernaar. Voordat de wedstrijd begint, plukken de teamgenootjes van Jasper een paar sprieten uit de grond, om die met hun vingers kapot te wrijven, de verkruimelde resten onder hun neus te houden en op te snuiven. Ze hebben dat een bekende voetballer eens zien doen.
Jasper heeft niets met gras. Zijn zaterdagen ruiken naar de trainer. Zelfs nu, terwijl hij meters bij de trainer vandaan staat, ruikt hij de zware aftershave.

Iedereen staat op zijn plek, Jasper linksachter. Hij is misselijk, gek genoeg wel op een fijne manier. De scheidsrechter, vader van een van Jaspers teamgenootjes, blaast hard op zijn fluitje. Het veld vult zich meteen met geschreeuw.
De trainer heeft zijn armen in de lucht om aanwijzingen te geven. Een kleine streep buik komt onder zijn shirt vandaan.
De eerste keer dat Jasper zijn wang daar tegenaan mocht drukken, was in de berging achter het veld. Ze hadden net met het team een wedstrijdje onderling gespeeld. Om de teams uit elkaar te kunnen houden, trok de helft van de groep hun shirt uit. De trainer ook. Na afloop liep Jasper met hem mee om de netten met ballen op te ruimen. De haartjes op zijn buik kriebelden tegen Jaspers lippen. Heel anders dan de haartjes op zijn wangen, die prikken.
De trainer springt met zijn vuist in de lucht. Jasper slaat zijn armen om een teamgenoot heen, ook al heeft hij geen doelpunt gezien.

De trainer is anders dan de vaders naast het veld. Hij is sterker en gebruikt woorden als ‘verdomme’ en ‘klootzak’. Eén keer riep hij zelfs ‘blinde homo’ naar de scheidsrechter. Ook de anderen uit het team vinden hem stoer, maar Jasper is de enige die zich in zijn buurt net zo zenuwachtig voelt als voor een spreekbeurt.
Jasper rent een stukje naar voren, maar schreeuwt niet. De anderen mogen voetballen. Na gezigzag van benen rolt de bal toch zijn kant op. Hij moet nu snel de andere kant oplopen, weg van de bal, maar de trainer roept zijn naam.
Omdat alle jongens uit zijn klas op voetbal zaten, wilde Jasper ook. Hoewel zijn moeder het niets voor hem vond, zei zijn vader dat het mocht, zolang hij er minstens één jaar op bleef. Bij de E’tjes zeurde hij tijdens het avondeten over de vervelende trainingen. Toen hij naar de D’tjes ging, kreeg hij een andere trainer.
De agressieve voeten van een tegenstander laten de bal gevaarlijk dichtbij komen. Als Jasper hem vlak voor zich ziet, haalt hij uit. Een prachtige pass waar zelfs Cillessen jaloers op zou zijn. Zijn benen doen helaas nooit dat wat hij in zijn hoofd bedenkt en zijn voet glijdt over de bal heen. Alleen de noppen van zijn hak raken hem kort aan.
De trainer moedigt alweer iemand anders aan. Hij zou het juist naar hém moeten roepen: ‘Goed zo, Jasper!’ En dat Jasper daarna, zoals zijn teamgenoten dat kunnen, de bal in het doel schopt.

Als er voor de tweede keer gescoord wordt, loopt Jasper naar de reservebank. Het spel gaat ook zonder hem wel door.
De trainer ziet hem aankomen en begint te lachen: ‘Heb je er weer genoeg van?’
Hij legt zijn warme hand in Jaspers nek en knikt naar William, die meteen het veld op rent. De hand verslapt en glijdt naar beneden, over Jaspers beide schouderbladen en over iedere wervel van zijn rug.
Iedere wedstrijd vraagt Jasper na een paar minuten of hij gewisseld mag worden. De trainer zegt er niets van en ook zijn teamgenootjes houden zich stil. Die paar minuten wedstrijd voordat hij op de bank mag zitten, zijn de minst leuke van de zaterdag. Nu is hij tenminste weer daar waar hij wil zijn, waar hij moet zijn.

“De trainer staat bij de lijn, zijn handen in zijn zij. Jaspers armen passen wel drie keer in die van de trainer. De spieren van zijn armen trekken zijn shirt strak om zijn lichaam, hij draagt een glad voetbalshirt van een club waar Jasper nog nooit van heeft gehoord.”

Stil zit Jasper op de bank, alleen zijn ogen roepen de trainer. Op de bal let hij niet, die gaat toch alleen maar over en weer. De trainer staat bij de lijn, zijn handen in zijn zij. Jaspers armen passen wel drie keer in die van de trainer. De spieren van zijn armen trekken zijn shirt strak om zijn lichaam, hij draagt een glad voetbalshirt van een club waar Jasper nog nooit van heeft gehoord. De trainer kan er zo voor spelen, dat weet hij wel. Later krijgt Jasper ook zulke spieren, dat zei de trainer eens.

De trainer draait zich om en Jasper schuift vlug een stukje op. Hij gaat zitten, zijn voeten precies naast die van Jasper. De felblauwe Nikes naast Jaspers Scapino’s. Hopelijk krijgt hij dit jaar voor Sinterklaas eindelijk die dure schoenen van zijn moeder.
Even kijken ze samen naar het veld, maar Jasper kan de bal niet volgen. Hij kan zijn wiebelende benen ook niet stilhouden. Voorzichtig schuift hij over de bank tot zijn been dat van de trainer raakt. Het been zit verstopt onder donkere, krullerige haartjes tot daar waar een korte trainingsbroek ze bedekt.
De trainer reageert niet meteen, houdt zijn blik strak op de bal gericht. Pas als Jasper hem met zijn been voorzichtig een duwtje geeft, legt hij zijn hand op Jaspers knie. Eindelijk. Jasper voelt de hand tot in zijn wangen.

trainer heel 2

Terwijl ze in het veld nog steeds tegen de bal trappen, houdt de trainer zijn vingers om Jaspers knie geklemd. Soms knijpt hij even, iets harder wanneer iemand uit hun team dichter bij het doel komt.
‘Goed zo!’ roept de trainer, maar hij blijft op de bank zitten. Zijn hand glijdt langzaam omhoog, tot het omgeslagen randje van Jaspers sportbroekje. De donkere haartjes op zijn vingers maken die op Jaspers bovenbeen nog blonder. Verder, de hand mag verder. Jasper trekt zijn broekspijpen iets omhoog.
Hij kijkt opzij, naar de toeschouwers. Bijna iedereen uit zijn team heeft zijn vader of moeder meegenomen, goedkeurend kijken ze naar hun kind. Niemand ziet de reservebank. Toch zet Jasper zijn voet op de bank, het opgetrokken been als muur tussen hen en het publiek. Met zijn vingertoppen maakt de trainer achtjes over het bovenbeen van Jasper, die zijn hoofd op zijn knie legt en zijn ogen dichtdoet.
De scheidsrechter blaast twee keer hard op zijn fluitje. Rust. Al bij het eerste snerpende geluid trekt de trainer zijn hand terug. Hij loopt naar de kleedkamers, gevolgd door de jongens uit het veld. Jasper blijft zitten, drukt met zijn duimen tegen de stof van zijn sportbroekje. Die geeft niet mee. Snel haalt hij een van de ballen uit het net naast de bank en houdt hem voor zijn kruis. Pas bij de kleedkamers heeft hij hem niet meer nodig.

Na twee plastic bekertjes sinaasappellimonade, de Brinky die zijn moeder vanmorgen in zijn tas had gestopt en twee knipogen van de trainer, loopt Jasper weer naar de bank. Zijn teamgenootjes kregen geen knipogen, alleen bemoedigende woorden over goals en goede voorzetjes. Jasper wil ook de tweede helft op de bank.
Zodra de trainer bij het fluitsignaal gaat zitten, voelt Jasper weer de hand op zijn knie. Zijn lichaam reageert meteen.
Het duurt nu langer voor de hand naar boven glijdt. Jasper wil hetzelfde voelen als na de trainingen in de berging en hij beweegt ongeduldig zijn been. De hand reageert en schuift van zijn knie naar zijn bovenbeen. Alsof ze het hebben afgesproken, beginnen de vingertoppen weer achtjes te maken tot net aan de rand van zijn sportbroekje.
Iedereen mag nu van het veld verdwijnen, de scheids, de voetballers, de ouders. En dat Jasper en de trainer dan alleen overblijven. Alleen met z’n tweeën op het veld.
De ouders roepen. De hand laat even los om te klappen, maar blijft niet lang weg. Hij landt precies op de grens tussen huid en broekje. Jasper zakt iets onderuit. De hand doet wat hij wil en belandt in het midden van de warme stof van Jaspers sportbroekje. Als er nu wordt gescoord, zal hij het voelen.
Het is de tegenpartij die scoort. De hand knijpt toch, zachtjes.

De trainer schrikt niet, trekt zijn hand ook niet terug maar maakt van de zachte kneep een ritmisch bewegen. Een warm gevoel trekt kruipend door Jaspers lichaam.
Dit mag langer duren, vaker gebeuren. Langer dan deze wedstrijd, vaker dan alleen de zaterdag en de dinsdag. De trainer lijkt het spel weer nauwkeurig te volgen, maar zijn hand maakt nog steeds de ritmische knijpbewegingen.
‘Doe je knie omhoog,’ fluistert de trainer.
Jasper gehoorzaamt en met zijn duim drukt de trainer de rand van Jaspers sportbroekje iets omlaag. Jasper kijkt snel naar de ouders. Ze houden hun eigen kind in de gaten of praten met elkaar. Jasper kan niet horen waarover. De duim kromt zich onder het elastiek van zijn onderbroek.
‘Help je straks weer met het opruimen van de ballen?’ De trainer heeft zijn mond tot vlak voor Jaspers oor gebracht.
Een tweede vinger verdwijnt verkennend onder de onderbroekrand. De vingers strelen de huid onder de stof, langzaam voelen ze aan de paar haartjes op Jaspers onderbuik.
De schelle fluittoon komt onverwachts. Vingers trekken zich vlug terug en Jasper duwt zijn benen tegen elkaar. Zijn teamgenootjes lopen juichend naar de kleedkamer. Ze zijn klaar, ze mogen vandaag als winnaars naar huis.

Over de auteur

Pim Lammers (1993) groeide op in een klein dorpje in Friesland en was jarenlang in het geheim een slaapkamerdichter met imitatie-poëzie over een onbereikbare liefde. Inmiddels heeft hij het dorp en de onbereikbare liefde achter zich gelaten om in Amsterdam Politicologie en Nederlands te studeren. Momenteel werkt hij aan zijn debuutroman en in het voorjaar van 2017 verschijnt zijn eerste prentenboek bij Uitgeverij De Eenhoorn.

Over de illustrator

Lauralouise is fotohistoricus en (beeld)redacteur, tegen wil en dank gefascineerd door dieren, Duitsland en de kunsten. Als de woorden niet willen maakt Lauralouise beeld, voor zichzelf en soms ook voor De Optimist.

Lees meer uit de categorie kort verhaal

Betty, Al & Jill

Door Marco Geldermans

Vandaag sprak ik haar aan. We stonden aan het einde van onze straat. ‘het is stil hè?’ zei ik. Het was om de stilte te breken. Maar ze zweeg. Keerde een vuilniszak om in een groene bak. ‘Het lijkt wel bijna voorjaar,’ zei ik, ‘alsof we de winter dit jaar overslaan.’ Ze zei niets. Keerde […]

ontwerp: Artur Schmal Studio / ontwikkeling WordPress: Daniël Philipsen