Poëzie
poëzieweek 2017: Dorien de Wit
Door Dorien de Wit | beeld: Mathilde Bindervoetkoelkastnotitie voor de uitslaper
hoewel ik geen kluizenaar ben
wil ik je zeggen dat het beter is
drukke plekken te mijden
sommige dingen blijven lang onopgemerkt
jouw fiets die vannacht niet op slot stond
de verlepte krop sla in de koelkast, een hoofd
dat urenlang op straat ligt
we moeten genieten van toevalstreffers
zoals gisteren de zon scheen op een zilvermeeuw
vandaag misschien op een paar oeverzwaluwen
gebruik je uitgeslapen blik
kijk naar fietsers zodat ze doorrijden
naar voetgangers zodat ze niet verdwijnen
voor ze de hoek omslaan
kijk naar bakstenen
ze houden gebouwen overeind
sluit je ogen niet vandaag
dan ontsnapt de wereld
wist je trouwens dat een oeverzwaluw vliegend slaapt?
het spel
P. speelt een spel met vrienden
niemand weet hoe het heet
iedereen speelt automatisch mee, dag en nacht
zodra je ervan op de hoogte bent
het gaat als volgt:
wanneer je denkt aan het spel heb je verloren
en moet je opnieuw beginnen
degene die het langst vergeet dat hij meedoet
is de winnaar
Iedere dag van de Poëzieweek plaatst De Optimist werk van een getalenteerde dichter dat samenhangt met het thema ‘humor’.
Over de auteur
Dorien de Wit tekent en schrijft. Daarnaast maakt ze collages, korte films en audiowandelingen. Na haar afstuderen aan de kunstacademie in Den Bosch, volgde ze de master Fine Art aan het Sandberg Instituut in Amsterdam. Haar proza en poëzie verschenen in Hollands Maandblad en in Tortuca. Momenteel volgt zij de opleiding Poëzie aan de Schrijversvakschool Amsterdam. Dorien won de Turing Gedichtenwedstrijd 2016. doriendewit.nl.
Over de illustrator
Mathilde Bindervoet tekent vrolijke figuren en droeftoers bij andermans tekst en eigen hersenspinsels. Om haar naam aan te dikken met wat internationale allure tekent ze onder de Franse vertaling van haar achternaam: @bindrepied. Vindbaar in de virtuele wereld op: www.mathildebindervoet.nl
Lees meer uit de categorie Poëzie
Vrouwentongen
Door Hanna DesmetWanneer we de telefoon opnemen, klinken we hetzelfde mijn moeder en ik – al doe ik mijn best om zacht uit haar toon te vallen. Nu nog wonen we in hetzelfde huis. Ze dweilt het behendig op hoge hakken, wankelt weleens wanneer ze denkt dat wij niet kijken. Tegenwoordig lijken emmers hier enkel verder over […]