'Je meet jezelf een nieuwe vorm aan / je bedenkt hoe te evacueren, / je begint met een gedaanteverwisseling, een verdwijning in zee' In het verontrustende gedicht 'Futurum' schemert verdriet door de woorden.

Joep Kuiper schreef drie tragikomische haiku's over de alledaagsheid der dingen in Japan, waarin kleine momenten worden vastgelegd in niet meer dan zeventien lettergrepen, inclusief vertalingen voor de liefhebbers. Illustratie van Isa Nabben, die deze zengedichten vorm heeft gegeven met creatieve ikegai.

Wij zijn er even tussenuit! Van 1 juni t/m 1 augustus nemen we geen inzendingen aan. Al het ingezonden werk in die tijd wordt in behandeling genomen na 1 augustus. Fijne leeszomer!

"De juffrouw op school zei dat een echte dubbelganger vinden onmogelijk was, dus werden Rudolf en ik beste vrienden." Twee jongens, die als twee druppels water op elkaar lijken, raken al snel onafscheidelijk. Maar door de jaren heen komt rivaliteit op de loer te liggen.

Sanne en Bianca zijn vriendinnen van vroeger. De jaren samen liggen nu tussen hen in. Hoe hun verdere vriendschap vorm krijgt is een kwestie van loyaliteit en geld, tijdens een ogenschijnlijk onschuldig bezoekje aan een nieuw huis, in een nieuwe wijk en een nieuw leven.

Arno Huysegems spint een inventief en melancholiek relaas over callcenters, herinneringenverkoop en mijmeren over jou -- wat is er gebeurd? Laat hij eigenlijk wel het achterste van zijn tong zien?

"Soms, zoals nu, vindt de klant het allemaal heel moeilijk en moet hij je nog een paar honderd vragen stellen voordat ‘ie er eindelijk klaar voor is. Altijd: of ik wel op ze lijk." In dit tragikomische verhaal van Wietse Leenders heeft de hoofdpersoon een wel héél bijzondere baan.

Op wat die dag zijn eigen verjaardag is, partycrasht Gert een ander feest. Hij lijkt zich aardig te kunnen handhaven, al zit de portier hem erg dicht op de huid, en neemt het verhaal op een geven moment een lynchiaanse afslag. Pieter Drift in optima forma – hij maakte zelf ook nog eens het artwork.

"Daar lag iets, nat en glibberig alsof het uit die massa wolken naar beneden was gestort. Hij keek op, staarde naar de hemel, knipperde met zijn ogen en vroeg zich af of hij wel koffie had gehad. Toen hij weer naar beneden keek, lag hij er nog steeds: een vis, een hele vis, zo groot als zijn arm." In dit verhaal van Michael Kaptein wordt het personage achtervolgd door vissen. Hoe dat afloopt?