Poëzie
Vers in de etalage
Door Jelmer van Lenteren21 december 2010
Proloog
In de condens van haar adem
schrijft zij op de ruit haar naam
en daarnaast ook de mijne.
Dan tekent ze zes lijnen en ze zegt:
‘Kijk es lief, ik heb ons twee gevangen.
In een simpel huisje, hoor.’
Ik kus haar en op dat moment
rijdt de trein een klein station door.
‘Hee,’ zegt zij, ‘het licht ging aan.’
We waren even thuis.
Donder
Wat hevige regenval met golfplaten doet:
ze nat en er zo een zee van maken, doe ik met jou.
Je rilt van genoegen, denk ik. Later zeg je van de kou.
Alles kan, zeg ik. Maar jij vindt dat alles moet.
Zo hebben we wel meer geschillen.
Ik kan jou wel opeten, jij mij wel villen.
De dingen gebeuren ook zonder woorden,
zeg ik. Muziek zonder akkoorden.
Mannen zonder vrouwen. Je lacht.
En zegt dat ik zonder jou niet zou bestaan.
Je zou langzaam vergaan, zeg je zacht.
En misschien heb je wel gelijk. Zou ik zonder
jou niet gebeuren. Ik zeg: de flitsen voor de donder
witten alle kleuren, we zijn arm. En jij zegt rijk.
Straten
Niets heeft nog de kleur van blijven.
Alles is grijs van gaan. Zij, de lucht en het verleden.
Na lange straten komen lange straten.
Ze zegt ik vind er niks meer aan.
Het is oneerlijk dat je wel je ogen
sluiten kunt maar niet je oren.
Ik zeg wat wil je dan niet langer horen.
Ze zwijgt en blijft verslagen staan.
Ik loop verder. Kijk even later om.
Ze staat te huilen, haar rug een beetje krom.
Ze zegt na lange straten komen langere en daarna nog langere straten.
Ik haat deze eindeloze route, en ik zal haar altijd haten.
—-
Jelmers debuutbundel Het wit eromheen is te koop voor € 7,50 bij de Datscha in Delft of via een mailtje aan jelmervanlenteren@gmail.com
Lees meer uit de categorie Poëzie
Poëzieweek 2016
Door Else KempsAsielkatten Laat me vertellen over mijn vader en de kat en zeg me dat ik nooit iets anders ben geweest dan dat: een meisje dat in mandjes past. Er waren dagen dat ik op handen en voeten rond de benen van mijn vader cirkelde en hem zei dat ik een asielkat was. Dan adopteerde hij […]