kort verhaal
Wormwonderland
Door Eileen Ros | beeld: Elise van ItersonAan een worm vragen ‘wat is jouw utopie?’ heb ik nog nooit gedaan. Ik heb nog nooit iets aan een worm gevraagd, laat staan iets over utopieën. Ik moest in gedachten op zoek naar een antwoord.
De worm in mijn hoofd had een modderig zandpad voor ogen. Met een perfecte mix van zand en klei, waar hij ongekend soepel doorheen zou kunnen glijden. Waardoor de regen niet te snel naar het grondwater keldert, maar als een langzame douche langs zijn huid, zijn voor- en achterkant zou trekken. En waar de mollen boven de grond in mollenvangers zaten. Langzaam stervend. Ha! Eindelijk wraak. En eeuwig leven, dat zal vast ook wenselijk zijn. Tot in de eeuwigheid glijden door een perfecte mix van zand en klei zonder mollen.
De worm zou wel een doel willen hebben, met dat eeuwig glijden door de grond. Een leuke bestemming. Het wormpretpark. Met suisbuizen van groot uitgevallen rietjes, van waar de worm in een humusrijk moeras valt. Met snoepautomaten met fijngemalen dode bladeren, in een vochtige, donkere ambiance. Voor de echte durfals zouden er horrorfilms zijn, over natuurlijke vijand de huisvlieg, die eieren legt op wormhuid, en vissers met haken. Nét echt.
Op een gegeven moment gaat alles natuurlijk vervelen, ook voor de worm. Zelfs het pretpark. Er zou iets nieuws moeten komen, iets wat hem uitdaagt. Het hebben van één geslacht misschien. Want die hebben wormen niet. Althans, ze hebben er twee; wormen zijn hermafrodiet. Eén geslacht zou de nodige spanning geven, na verveling van de suisbuis, de snoepautomaat en god ja, alweer die film over de eitjesleggende huisvlieg. Die hebben we nou wel gezien. Zoek maar eens een vrouwtje, mannetjesworm. Dat zou dan, op den duur, wel moeten lukken. En dat zou, als man en vrouw elkaar hebben gevonden, een goed gevoel moeten geven. Het bij elkaar zijn, het samen terug trekken. Samen op vakantie, naar warme zandgrond. Op wereldreis, de dan zoutloze oceanen door, de eeuwigheid van liefde tegemoet. Die verveelt immers nooit.
Liefde, vermaak, alles wat de worm zou wensen was er. Enig wat rest is een carrière, waardoor de worm zich nuttig zou voelen. Vruchtbare aarde uitpoepen zou de worm daarom willen blijven doen. Maar met veel meer ruimte voor ontplooiing. Bijvoorbeeld die stoere kerels van Apple eens te kijk zetten. Binnendringen in de nieuwste Ipad, dat zou wat zijn! ´Worm legt Apple lam´. Breaking news. Dan zou de worm wel eerst een persoonlijkheid willen. Anders zou het immers zomaar iedere andere worm kunnen zijn geweest. Er zou staan: ‘Worm Daan legt Apple lam’, of ‘Worm Jacky…’ Een unieke persoonlijkheid zouden de wormen hebben. Daar wordt de liefde ook weer mooier van. Misschien wel wat ingewikkeld. Je krijgt immers te maken met allemaal meningen, daar onder de grond. Allemaal verschillende meningen met alle chaos van dien.
Een worm wil daarom ook rust. Gewoon wat rust in zijn of haar hoofd. Even aan helemaal niks denken. Een wormenreligie gaat niet meer werken, daar is de worm veel te slim voor -wassie al trouwens. Nee, de worm wil tot slot een yogaclub, die gratis is, waar wormgoeroes wormen dag en nacht masseren. Waar verschillende gronden samenkomen, zonder dat er wordt gediscussieerd. Gronden waarin je als worm lekker soepel door heen kunt glijden. Glad, niet door de regen, die is zo passé, nee glad door het zweet, van de yogawormutopie.
Over de auteur
Eileen Ros (34), Amsterdam. Dagelijks leven: moeder van drie kinderen, in bezit van rijbewijs.
Over de illustrator
Elise van Iterson is a freelance illustrator, who has made illustrations for Vrij Nederland, ELLE Eten, Trouw en Hollands Maandblad.
Lees meer van Eileen Ros
Worst
Door Eileen Ros‘Ze stroopte het vel zo van de hond, nadat het had geweekt in het water van de wc-pot’. Dat had een man eens gezegd. Hij woonde in Huntsville, Louisiana, in een klein huis van hardboard plastic. De man zag teckels uit wc-potten steken in een rijtje toiletten, in een hotel vlakbij zijn hardboard huis. […]
Lees meer uit de categorie kort verhaal
Op de vlucht
Door Jasper van BurenManises, het vliegveld van Valencia. Mijn landgenoten lezen De Telegraaf of kijken naar hun telefoon. De incheckbalie is nog dicht. Ik ga op de streep staan die je privacy waarborgt, wat direct tot gevolg heeft dat iedereen overeind komt en met zijn bagage begint te zeulen. Ik sta nu aan het hoofd van een file. […]