Plaats delict
Door Dennis Gaens | beeld: Gemma Pauwels“Was jij er ook nog toen de politie kwam?”, vroeg Sjors. Ik kon dat niet ontkennen. We houden nu eenmaal van feesten. Het goede soort. De politie houdt van knuppels. En honden, Mechelse herders. Dat is hun ding. En soms loopt het goede soort feesten verkeerd af. Heel erg verkeerd. En uit zijn vraag kon ik afleiden dat Sjors dat niet meer had meegekregen. Dat hij waarschijnlijk bij de eerste zwaailichten over het hek aan de achterkant was gesjeesd. Wij, die achterbleven, stellen dat soort vragen niet. Wij vertellen hetzelfde verhaal opnieuw en opnieuw en opnieuw. In de hoop dat het een keer anders afloopt. “Ik ga ze niet laten winnen.” had Ralf nog gezegd. “Niet deze.” Toen klom hij het dak op.
Eerder die dag had hij geklaagd over hoe lastig het tegenwoordig was. Niet alleen de politie, ook de concurrentie. “Die panden worden steeds ontoegankelijker,” zei hij. “Ook al worden het er steeds meer.” Wij feesten in skeletten van fabrieken die opgedoekt of nooit afgemaakt zijn. Met lampen die niet langer dan een seconde achter elkaar branden, harde bassen en gemixte drankjes. En aggregaten. Je hebt twee soorten mensen die aan dit soort feesten deelnemen: de mensen die graag hard gaan en de rebellen. Ik schipperde altijd tussen die twee, maar Ralf was zonder twijfel van het laatste soort. “Als ik dit nu niet zou doen, zou ik steigerpijpen op spoorlijnen aan het leggen zijn.” Zonder hem ging het allemaal niet door. Hij zorgde dat er een plek voor ons was. In een stad, om het even welke stad. Elke donderdag ging hij op zoek naar een pand. “Je moet kijken waar de belhuizen en de discountsupers zitten. Van daaruit zijn het korte lijntjes. Iemand kent iemand die net verhuisd is of weet een fabriek waarvan de productie naar India is verplaatst. Dat soort dingen.” Ik weet niet hoe hij zijn werk precies deed, maar hij zorgde altijd voor de meest waanzinnige panden. Ik meen dat hij iets van waarde achterliet en als het dan na een week niet gejat was, was het goed. Dan beklom hij het dak om zijn handtekening te zetten. Elke verkenner heeft er een. “Zo’n gast uit Amsterdam spuit Nur die Liebe zählt op de zijkant van zijn panden ,” vertelde Ralf me ooit. Hij zelf schreef op het dak de woorden plaats delict. Hij hoopte dat die ooit op satellietfoto’s te zien zouden zijn. Een eregalerij. Nu is het dan op zijn minst één keer gezien. Door een traumahelikopter.
Twee minuut 42 duurde het, voordat iemand het dak had bereikt en hem geblust had. Wie dat klokt is mij een raadsel, maar zo stond het in de krant. In het echt leek het veel langer. Het was hoe dan ook te laat. Er stond iets bij over een uit de hand gelopen feest met een drugsdode, maar dat is bullshit. Niets was er uit de hand gelopen. Drugs hadden er geen fuck mee te maken. Er stond een foto bij van een jongen met een bloedneus die in een politie-auto wordt geduwd. Ik ken die gast niet. Het gaat niet om losgeslagen jongeren, het gaat niet om slechte invloeden. Het is niet gevaarlijk. Het is gewoon anders en dat is het probleem. Het gaat erom dat niet alles ingepakt en weggestopt moet. Dat je buiten kunt zijn, je vrij kunt bewegen. Dat er nog ruwe randjes bestaan. Het gaat om het gevoel dat je leeft. Dat je dingen kunt. Zo moeilijk is dat niet. Eerst had Ralf in alle rust een sigaar aangestoken, toen de aansteker aan zijn trui gezet en pas daarna werd de eerste steen gegooid. Iedereen die er op dat moment nog was heeft littekens die een deel van het verhaal vertellen. Het duurde niet lang voordat het pand veranderde in een uitslaande brand. Maar wij zijn niet begonnen. Wij zijn nooit begonnen.
Ze willen ons voorspelbaar, braaf en tam hebben, maar zo werkt de wereld niet. En het echte verhaal staat niet in de kranten. Dat staat op muren en op daken. En hoe vaak je het ook vertelt, het loopt nooit anders af.
Over de auteur
DENNIS GAENS (1982) schrijft proza en poëzie. Hij publiceerde de dichtbundels ik en mijn mensen (2010) en schering en inslag (2013). Daarnaast is hij programmamaker bij Literair Productiehuis Wintertuin, docent bij Creative Writing ArtEZ en aan de Rockacademie, en maakt hij de maandelijkse literaire podcast ondercast. Hij toerde met de theatervoorstelling ‘En de ander’ samen met de band Orgel Vreten door Nederland en droeg voor op o.a. Nacht van de Poëzie, Dichters in de Prinsentuin, Oerol, Onbederf’lijk Vers, Wintertuinfestival, Geen Daden Maar Woorden en Lowlands.
Over de illustrator
Meer informatie over en werk van Gemma Pauwels is te vinden op haar uitgebreide website: gemma.nu
Lees meer van Dennis Gaens
Het is een beter verhaal als Otto het vertelt
Door Dennis GaensHet duurt nog anderhalf uur voordat de eerste trein hier stopt. Sjors slaapt, plat op een stationsbank. Otto hangt over de reling aan de achterkant van het perron. Ik weet niet of hij aan het kotsen is of het bier zoekt dat we hier op de heenweg ergens hebben verstopt. Op dit moment zijn beide […]
Lees meer uit de categorie kort verhaal
Naoko zingt Norwegian Wood
Door Marco BijlZoals anderen squashen, of wekelijks golfen op zondagmorgen, zo heeft Naoko Nakamura op donderdag haar vaste karaokeavond, met haar baas, al zes jaar. “Nakamura-san, de taxi staat klaar!” Het bericht verschijnt via het bedrijfsnetwerk op haar scherm. Naoko sluit de computer af. De laatste uren van de donderdagse werkdag vult ze gewoonlijk met surfen en […]