Poëzie
Vers in de etalage
Door Wouter van Heiningen
Noodzaak van het gunnen
Cultuur moet zinderen
door velden met begerige mensen
langs afgronden van hemels gezang
in de harten van oude meesters
en jonge honden
het moet daar zijn
waar kinderen lachen en huilen
zich verbazen over paarse koffiepotten,
stekkers en kabouters,
meters hoog op saaie rotondes
het laat niet na
behaagt niet, vraagt niet,
draagt niet en verlaagt niet
ze dompelt onder , overrompelt
en verwondert
cultuur zijn wij
elke dag, zonder voorbehoud
met volle teugen, in onze adem
en ogen, onder onze huid
prikkend in alledaagse taal
Mae West sofa
Het vlammend rood
van de fluwelen mond van Dali
wenkt de passant
haar zit, diep
als een tweede huid
perzikzacht glooien mijn vingers
over haar armendons
een lichte trilling
trekt langs de randen
van haar lippen
wie weet leeft zij echt
dan vlij ik mij
soepel op haar vlees
voedsel op haar tong
niemand zit mooier
dan zij
De man een mens
In de ogen van de schilder kon
je wonen, de ingelijste beelden
van de filmer mochten je romances
vertonen,
het wit van zijn ogen
In de nachtelijke uren onder
een lachende maan
waar zijn muziek klonk in steegjes
achteraf, de stad die je gemaakt had
liet je dansen en creperen
onder strak georkestreerde rijen
laarzen van zwaar leer, in ontkenning
van een wereld die de jouwe niet kon zijn
vertrapt als vogels onder water, vissen in hun
zwarte verenpak in de gortdroge bergen
droomde je van rivieren in vrijheid, vissers
met ontbloot bovenlijf stampend op het dek
in ritmes van de streek
Je bezag de universele mens, gaf ons
vergezichten en nam ons mee, op schoot
in jouw Utopia
Lees meer uit de categorie Poëzie
Poëzie: Shabnam Baqhiri
Door Shabnam BaqhiriMensenmeeuw Gelaten meeuwen. Niemand ziet ze nog. Niemand hoort ze nog. Voelen doet de mens niet meer. Ik ruik verbrand. Eén vleugel twee vleugel. Als wind nagedaan kon worden dan deed deze meeuw wel heel erg zijn best. Snavel zo groot als mijn hand, één vinger twee vinger drie vinger vier vinger vijf vinger geen. […]