Vers in de etalage

Noodzaak van het gunnen

Cultuur moet zinderen
door velden met begerige mensen
langs afgronden van hemels gezang
in de harten van oude meesters
en jonge honden

het moet daar zijn
waar kinderen lachen en huilen
zich verbazen over paarse koffiepotten,
stekkers en kabouters,
meters hoog op saaie rotondes

het laat niet na
behaagt niet, vraagt niet,
draagt niet en verlaagt niet
ze dompelt onder , overrompelt
en verwondert

cultuur zijn wij
elke dag, zonder voorbehoud
met volle teugen, in onze adem
en ogen, onder onze huid
prikkend in alledaagse taal

Mae West sofa

Het vlammend rood
van de fluwelen mond van Dali
wenkt de passant

haar zit, diep
als een tweede huid
perzikzacht glooien mijn vingers
over haar armendons

een lichte trilling
trekt langs de randen
van haar lippen

wie weet leeft zij echt

dan vlij ik mij
soepel op haar vlees
voedsel op haar tong

niemand zit mooier
dan zij

De man een mens

In de ogen van de schilder kon
je wonen, de ingelijste beelden
van de filmer mochten je romances
vertonen,

het wit van zijn ogen
In de nachtelijke uren onder
een lachende maan

waar zijn muziek klonk in steegjes
achteraf, de stad die je gemaakt had
liet je dansen en creperen
onder strak georkestreerde rijen

laarzen van zwaar leer, in ontkenning
van een wereld die de jouwe niet kon zijn
vertrapt als vogels onder water, vissen in hun

zwarte verenpak in de gortdroge bergen
droomde je van rivieren in vrijheid, vissers
met ontbloot bovenlijf stampend op het dek
in ritmes van de streek

Je bezag de universele mens, gaf ons
vergezichten en nam ons mee, op schoot
in jouw Utopia

Pagina’s

• Colofon
• Doneren
• Inzendingen

Meer Optimisme