Poëzie
Vers in de etalage
Door Jan Zwaaneveld
Sandwiches
Soms draag je een pruik, dan weer
een glitterjurk, je stopt me nog
een sandwich met sardientjes toe, vraagt
hoe het leven mij behandelt, vissend
naar wat er in het vuur verloren ging.
Daar heb ik nu geen antwoord op,
zwetend door het stof van jouw terrein,
ik weet wel dat
de tijd met uren tegelijk verdwijnt
maar ik heb mijn koffer nog niet uitgepakt
en jij moet eerst die pruik eens af doen
je glitterjurk uittrekken, de vraag is immers
wat er van ons overblijft.
Het gewicht van fruit
Wat niet is, maar toch
als een kameleon in de nacht
een krokodil onder water
maar dan voor altijd
adem je ergens onder een laken
warm nog, zeker weten
dat we nooit de vruchten, ach
het gewicht van zoveel fruit
en licht de wind die als een vader
de huid van de rivier streelt
waarin een visser met zijn prauw
iemands naam probeert te krassen.
Vis
Andere oever, zelfde rivier maar
met een levend wezen minder
liefde in een stroomversnelling
zie je voor de eerste keer
eten, graatmagere vis
praten met volle mond, kauwen
tasten met je tong, slikken
gebeente spuwen op de grond
lachen, scherp als een ijsvogel
de dood in de pot.
Over de auteur
Jan Zwaaneveld (1957) woont in Leerdam en schrijft gedichten en korte verhalen. Tot nu toe zijn er vier gedichtenbundels van hem verschenen; de meest recente daarvan is Dwaalsporen (Uitgeverij Xanten, 2014). Zijn gedichten en korte verhalen werden de afgelopen jaren gepubliceerd in onder meer De Optimist, Tijdschrift Ei, Liter, Extaze, Slang Magazine, Absint en Schoon Schip Tijdschrift. Meer van Jan Zwaaneveld is te vinden op zijn website.
Lees meer van Jan Zwaaneveld
Poëzie: Jan Zwaaneveld
Door Jan ZwaaneveldRendieren Je hebt geen idee waar hemel en aarde in elkaar verdwijnen je weet dat rendieren niet vliegen soms biedt wetenschap enig houvast in de verte graast een kudde noordenwind snijdt tongen uit mondholten daar zou het keerpunt kunnen liggen, boven de ijs- en sneeuwlaag waaronder de lente ligt opgeslagen in bevroren toestand onbeperkt houdbaar […]
Lees meer uit de categorie Poëzie
Sterfbed
Door Bart SmoutIn de oorlog werd mijn opate werk gesteldin een Duits kamp. Een bombardementsloeg een gat in het hekwaardoor hij ontsnapte. ‘Ik wil een zoon en een kleinzoon’,gromde hij. ‘Ik zal niet stervenvoor ik een zoon en kleinzoon heb.’ Op vijftigjarige leeftijdbombardeert de kanker hem alsnog naar de klote. Hij ligt op zijn sterfbed in het ziekenhuisziet […]