essay
Wat vrouwen (denken te) willen
Door Nikki DekkerNikki Dekker las een boek over seks en wat vrouwen daar mee willen. Het bracht haar op uiteenlopende gedachten; over mannen die porno afzweren en een geestelijke gezondheidstest uit de jaren 70.
Vrouwen willen seks. Dat is het grote nieuws waarmee Daniel Bergner van Wat Vrouwen Willen een bestseller maakte. In tegenstelling tot het oude fabeltje (mannen willen zaad verspreiden, vrouwen willen slechts één betrouwbare man), lijken vrouwen volgens dit onderzoek naar vrouwelijke verlangens in het bezit te zijn van een onstuitbare (en weinig discriminerende) lust waar ze zelf niets van af weten.
Een van de meest besproken scènes uit het boek draait om de plethysmograaf van dokter Chivers, een magnifiek apparaatje dat de bloedtoevoer naar de vagina (hoe meer, hoe geiler) kan meten. Wat bleek? Heteroseksuele vrouwen worden hitsig van heteroporno, maar eveneens van filmpjes van vrouwen die het met elkaar doen, mannen die het met elkaar doen, groepen die het met elkaar doen – zelfs apen die het met elkaar doen. Elke keer opnieuw raakte de vagina vochtig en beter doorbloed. Maar wanneer de vrouw gevraagd wordt of ze zich opgewonden voelt, geeft ze dat slechts één keer aan: bij de oude vertrouwde heteroseks.
Nee, dan mannen. Zowel homo- als heteromannen vertoonden een veel voorspelbaarder opwindingspatroon, in lijn met hun seksualiteit, en bovendien in lijn met wat ze zelf aangaven. Er was geen verschil tussen gemeten en ‘geweten’ opwinding. Waar de man zijn lust erkent, impliceert Bergner, doet de vrouw dat niet. Onbewust ervaart ze een verlangen dat ze liever niet accepteert. In Bergners woorden: ‘De geest ontkende wat het lichaam verkondigde.’ In feite komt het erop neer dat vrouwen die hun eigen lust niet (kunnen) herkennen, op een bepaalde manier tegen zichzelf liegen.
No PMO
Mannen houden zichzelf geen mooiere werkelijkheid voor. Mannen ervaren hun erecties (het is ook moeilijk om ze niet op te merken) zodra ze opkomen, en lopen er in veel gevallen ook nog achteloos achteraan. Tenminste, dat schijnt. Terwijl ik me door Bergner laat aansporen om mezelf als een wellustige, geile vrouw te zien, hebben twee van mijn vrienden (27 en 30 jaar, hetero) zich bekeerd tot het zogeheten NO PMO (NO Porn to Masturbate to Orgasm): een uitdaging om pornogedreven masturbatie (ook wel fappen genoemd) op te geven.
Na jarenlang gezever van tweede golf-feministen die alle porno in z’n geheel afzwoeren omdat het vrouwen zou onderdrukken en mannen zou vervuilen, zijn het nu dus de mannen zelf die porno de oorlog hebben verklaard. Ze geloven dat porno hun mannelijkheid aantast: jonge mannen (zelfs tieners) krijgen last van erectiestoornissen, lethargie, apathie en een algeheel gevoel van onwelbevinden. Je schijnt zelfs in de hersenen te kunnen zien hoe porno de man triggert en op den duur zijn brein verandert. Zoals junk food de westerse mens obees maakt, maakt porno de man verslaafd.
De nadruk ligt hier op de man. Als vrouwen al porno kijken, dan in ieder geval stukken minder. Een ieder die daaraan twijfelt (ik riep ook altijd blij dat ik net zo graag porno keek als mijn vriendje) moet maar eens rondneuzen op de NO PMO-internetfora. De lijdensweg die mannen schijnbaar moeten ondergaan om geen porno te kijken, daar heb ik nog nooit een vrouw over gehoord.
(Niet naar de zus van een vriend kunnen kijken zonder een stijve te krijgen, dagelijks worstelen onder de douche om je niet af te trekken – zijn werkelijk alle mannen in zo’n continue strijd verwikkeld hun penis niet ter hand te nemen? En ik maar denken dat PMS zwaar was.)
Dierlijke instincten
Mannen staan in contact met hun dierlijke instincten op een manier die vrouwen ontberen. Ze registreren hun constante, steeds wisselende en vaker niet dan wel maatschappelijk geaccepteerde lust, en proberen die de kop in te drukken – terwijl Bergner nu juist ervoor wil zorgen dat vrouwen die lust onderkennen, en ophouden tegen zichzelf te liegen.
Want liegen is het, hoewel natuurlijk onbewust. Bepaalde dingen wil je nu eenmaal niet van jezelf weten. Het gaat hier niet om grote trauma’s die verdrongen worden, maar om hele simpele menselijke emoties. Zoals lust, schaamte, woede. In de jaren zeventig maakten psychiaters Harold Sackeim and Ruben Gur een lijst van twintig vragen die de mate van zelfbedrog moeten meten, zoals:
17. Do you ever feel attracted to people of the same sex?
18. Have you ever enjoyed your bowel movements?
19. Have you ever wanted to rape or be raped by someone?
20. Have you ever thought of committing suicide in order to get back at someone?
Ervan uitgaande dat het hier daadwerkelijk om universele schaamtevolle bekentenissen gaat, meet deze vragenlijst hoe goed je bent je nare trekjes voor jezelf verborgen te houden. Hoe vaker je ‘nee’ antwoord op een van deze vragen, hoe meer je tegen jezelf liegt. En hoe meer je tegen jezelf liegt, hoe beter je het doet in het leven. Mensen die hun nare kantjes ontkennen, zijn succesvoller in sport, in hun werk, zelfs in hun geluk. Een beetje tegen jezelf liegen behoedt je voor nervositeit, neuroses, verlammende onzekerheid. Andersom gezegd, mensen die veel ‘ja’ antwoorden, die al hun nare eigenschappen, verachtelijke gedachten en ongepaste fantasieën onderkennen, zullen eerder depressief worden en kampen met psychologische problemen.
Neukende apen
Hoeveel wil je weten van je eigen dierlijke, duistere verlangens? Terwijl Bergner de seksualiteit van vrouwen uit het verdomhoekje wil trekken (waarvoor hulde), legt hij hen tegelijkertijd een tweede, zwaardere taak op: eerlijk tegen zichzelf te zijn over lusten die het prima zouden doen in de vragenlijst van Sackheim en Gur. Ik zie het al voor me:
21. Raak je er opgewonden van naar neukende apen te kijken?
22. Fantaseer je tijdens het vrijen met je partner weleens over een vreemde?
23. Is het langer dan een jaar geleden dat je voor het laatst werkelijk naar je partner hebt verlangd?
Allemaal vragen waar je liever geen ja op antwoordt, niet als je de kinderen nog van school moet halen, je werkdag afsluiten, de was moet doen en dat ene veelbesproken boek uit moet lezen.
Terwijl Bergner vrouwen aanspoort om hun lust te erkennen, zich te bevrijden van het monogame seksuele juk en eens een goeie pornofilm op te zetten, proberen mijn vrienden krampachtig van de porno af te blijven en hun lust te sublimeren in sport, hobby’s en kunst.
Was will das Weib? vraagt Daniel Bergner in de voetsporen van Freud. Seks, natuurlijk. En af en toe een goed potje tegen jezelf liegen, als dat zo uitkomt. Zo krijgt ze – tussen alle seks door – ook nog eens iets anders gedaan.
Over de auteur
Nikki Dekker is schrijver en radiomaker. Ze maakte de podcastserie Iets doen, hoe doe je dat? en publiceerde werk in Revisor en De Gids.
Lees meer van Nikki Dekker
Vers in de Etalage
Door Nikki DekkerIk zet een dikke vieze duif in de dag Ik zet een dikke vieze duif in de dag, het roekoet.Het is de zeven miljoen miljardste dag.Ik ben vruchtbaar en talrijk. Ik zet een dikke vieze duif in de dag en plotsklapsis alles doodgewoon: tweestemmig geouwehoerop de radio, het water kookt en de eitjes tikken. Noem […]
Lees meer uit de categorie essay
Lumineus – Marieke de Bra
Door Marlijn de JagerFotograaf Marieke de Bra exposeerde onlangs in ‘creatieve vrijplaats’ Amsterdam Roest haar fotoserie ‘Ik hou van hobby’s’. Ze fotografeerde bodybuilders, maar ook Mickey Mouse-liefhebbers, preparateurs en hardrockers. Het resultaat bleek onderwerp van discussie; Marieke ontdekte dat waar het hobby’s betreft sympathie en vooroordelen lijnrecht tegenover elkaar kunnen staan. Marieke de Bra – ‘Ik hou […]