Poëzie
Vers in de Etalage – De Futurist
Door Cilja ZuyderwykOp een avond zullen we alleen zijn, maar nu nog niet. Nog eventjes nu, want straks zullen we stoppen met spelen. Cilja Zuyderwijk en Tim Pardijs geven de toekomst het gewicht van het heden mee in twee sfeerrijke gedichten.
Avondklok
Er komt een avond dat alles stil valt,
de wind, de roze pelikaan die als een
wijdgebekte dwaas over de polder vliegt
en loert naar onze schijnbewegingen.
Het zal ons niet meer helpen.
Er dreigen doodleuk donderwolken
boven onze hoofden en wij zijn doof geworden.
Een deken ligt over onze magere schenen.
We zijn ontheemd geraakt, bang voor datgene wat
nooit is uitgesproken. Jij rookt nog, durfal.
Ik draai me om in bed en teken
met mijn ogen witte wolken op de luxaflex
grijs schuim op de golven van de zee en luister.
Ik hoor nog meeuwen overvliegen
en Canadese ganzen. Ik stoot je aan,
maar jij bent al vertrokken.
Cilja Zuyderwyk
Onderhandelen
De makelaar smeekt. Met gele en groene blokken
maakt ze kamers op de vloer. Ze heeft de sleutel
in handen. Heel even nog. Haar kamer achter met
een stilte aan boekjes, aan de voorkant woont grote
sterke broer. Voor papa en mama prijst ze de grote
kamer in het midden, opent een deur naar de plek
waar knuffels nooit meer kwijt raken of kapot gaan.
Ik schud mijn hoofd. Stoppen met spelen. Papa, nog
even dit afmaken. Huisje in de tuin voor opa en oma
en verderop de paarden. Ze moet slapen. Het enige
wat ik durf te bieden is mijn hulp bij het bouwen.
Tim Pardijs
Lees meer van Cilja Zuyderwyk
Vers in de Etalage: Cilja Zuyderwyk
Door Cilja ZuyderwykDurfal vandaag is ze met roze pumps naar een kruispunt toe gekropen de hakken in de lucht de buideltas onder haar gordel douchegel opzichtig in haar handen ze sproeit het pad, op haar horloge klokt ze de tijd. Ze haalt de vrouwenlimiet ze kleurt als haar rok van bedrukte mousseline omhoog waait en haar dijen […]
Lees meer uit de categorie Poëzie
Vers in de Etalage
Door Josse KokWielersdrang Een jongeman fietst zich in bochten door de hoek van onze stad. In volstrekte willekeur van klanken schreeuwt hij op ons af. Wij hangen laf en mensen vrezend om een afgebladderd bankje, zien niet verder dan een idioot; een kwezelende gans. Totdat een stamgast ons vertelt dat het in wezen nog een kind is. […]