Vers in de Etalage – De Futurist

Op een avond zullen we alleen zijn, maar nu nog niet. Nog eventjes nu, want straks zullen we stoppen met spelen. Cilja Zuyderwijk en Tim Pardijs geven de toekomst het gewicht van het heden mee in twee sfeerrijke gedichten.

Avondklok

Er komt een avond dat alles stil valt,
de wind, de roze pelikaan die als een
wijdgebekte dwaas over de polder vliegt
en loert naar onze schijnbewegingen.

Het zal ons niet meer helpen.
Er dreigen doodleuk donderwolken
boven onze hoofden en wij zijn doof geworden.

Een deken ligt over onze magere schenen.
We zijn ontheemd geraakt, bang voor datgene wat
nooit is uitgesproken. Jij rookt nog, durfal.

Ik draai me om in bed en teken
met mijn ogen witte wolken op de luxaflex
grijs schuim op de golven van de zee en luister.
Ik hoor nog meeuwen overvliegen
en Canadese ganzen. Ik stoot je aan,
maar jij bent al vertrokken.

Cilja Zuyderwyk

Onderhandelen

De makelaar smeekt. Met gele en groene blokken
maakt ze kamers op de vloer. Ze heeft de sleutel
in handen. Heel even nog. Haar kamer achter met
een stilte aan boekjes, aan de voorkant woont grote
sterke broer. Voor papa en mama prijst ze de grote
kamer in het midden, opent een deur naar de plek
waar knuffels nooit meer kwijt raken of kapot gaan.
Ik schud mijn hoofd. Stoppen met spelen. Papa, nog
even dit afmaken. Huisje in de tuin voor opa en oma
en verderop de paarden. Ze moet slapen. Het enige
wat ik durf te bieden is mijn hulp bij het bouwen.

Tim Pardijs

Pagina’s

• Colofon
• Doneren
• Inzendingen

Meer Optimisme