kort verhaal

4457 Van Gogh

Door Luuk Imhann | beeld: Bas van Genugten
15 februari 2015

Het is 21 juli en Eugène kookt spaghetti carbonara. Het Italiaanse gerecht is op veel manieren klaar te maken, en de oude man houdt ervan hiermee te experimenteren na zijn werk bij het observatorium. Hij snijdt het wangspek in stukjes, bakt twee eieren en schaaft een blok Parmezaanse kaas tot kleine partjes. Hij bakt het spek, de room brengt hij zachtjes aan de kook en giet hij erbij.

Na urenlang de sterren en planeten te hebben bestudeerd, stort Eugène zich op het koken. Na veel hobby’s te hebben geprobeerd, is dit de beste manier gebleken om de problemen van het werk van zich af te zetten. De berekeningen over asteroïde 4457 Van Gogh verdwijnen boven een pan met pasta in het stoom. Soms twijfelt hij of hij niet met pensioen zal gaan. Hij heeft de juiste leeftijd, maar op een bepaalde manier is het moment er nog niet naar.

De wijzers van de klok slaan half acht in het appartement in Haute-Provence en de telefoon gaat. Eugène kijkt minzaam naar het apparaat, dan weer terug naar de pan waar het kokende water speelt met de slierten deeg. De kooktijd van verse pasta is heel precies en Eugène gaat in zijn hoofd het lijstje mensen af die hem zouden kunnen bellen op dit tijdstip; heeft hij genoeg tijd ze af te wimpelen en het gas op tijd uit te draaien? Hij staat enkele seconden in dubio, de vierde keer dat de telefoon overgaat geeft de doorslag.

Hij loopt naar het bijzettafeltje en neemt op.

― Hallo?
― Dr. Eugène Boch, bent u dit?
― Jazeker, maar houd het kort, mijn spaghetti kookt en moet straks van het vuur.
― Ik moet u wat over mijn wijngaard vertellen. Het zal u interesseren. Misschien wilt u hem wel kopen, voor uw dochter?

Eugène zucht geluidloos. Dit soort telefoontjes pleegden zijn studenten vroeger, om hem van streek te maken. Dat zal nu niet meer lukken.

Illustratie door Bas van Genugten

― Ik ben niet geïnteresseerd.
― Het gaat om mijn rode wijngaard, meneer Boch.

De oude man hangt op en loopt terug naar de keuken. Snel proeft hij de spaghetti. Bijna klaar nu. De saus is al klaar, het wangspek en de eieren veranderen de kamer in een oase van geuren. Hij sluit zijn ogen, om zich op zijn reuk te concentreren. Heerlijk vers eten, hoe vaak kan een mens daarvan genieten?

Opnieuw gaat de telefoon. Deze keer is Eugène er sneller bij.

― Rot op met je wijngaard!
― Pap?

Eugène herkent meteen de stem van zijn dochter.

― Anna, sorry, ik dacht dat het iemand anders was.
― Valt iemand je lastig?
― Ik denk dat het oude leerlingen van me zijn, niets om je zorgen over te maken. Waarom belde je?
― Pap, ik ben zwanger.

Even is het stil. Eugène weet bijna niets uit te drukken, maar is dit van blijdschap, van schrik of van het zwaarmoedige besef dat hij nu weet wat komen gaat.

― Ik weet niet of ik het wil houden.
― Weet je van wie het is?

Hij hoort Anna zuchten aan de andere kant van de lijn. Het is lastig balanceren tussen meeleven en opdringerig zijn, tussen een goede vader en iemand die altijd de verkeerde dingen zegt op de verkeerde momenten.

― Ik denk dat het van Remy is.
― Die ken ik niet.
― Toen je zestig werd heb je hem gezien. Hij werkt als psycholoog in de kliniek in Saint-Paul-de-Masole, bij de Alpilles.

Eugène hoort Anna zwijgen. Dit is het moment waarop hij een goede vader moet zijn. Stel haar gerust, verdomme! denkt hij.

― Anna, de afgelopen dagen heb ik onderzoek gedaan naar een bijzondere asteroïde.
― Wat heeft dat met mij te maken?
― De asteroïde heet 4457 Van Gogh; hij is vernoemd naar de schilder die hier in de buurt woonde en een paar van zijn meest beroemde werken heeft geschilderd. Soms kom ik onderweg naar mijn werk langs prachtige landschappen, dan bedenk ik me dat er geen verschil bestaat tussen zijn werk en wat ik zie als ik uit het raam van mijn auto kijk. Misschien is er geen verschil tussen de luchten die Van Gogh schilderde en de lucht zoals wij die nu zien als we naar buiten kijken. Zijn Sterrennacht is de reden dat er ooit een asteroïde, lichtjaren hier vandaan, het verdiende om door een sterrenkundige die naam mee te krijgen. De sterrenkundige moet kort aan de schilderijen van Van Gogh hebben gedacht. Wie weet dacht hij eraan op dezelfde plekken als waar ik vaak kom. Soms lijken dingen uit ons leven als een puzzel in elkaar te vallen.

Even wacht Eugène, om te horen of Anna nog luistert. Als hij zijn oren spitst, hoort hij haar ademhaling, zacht en ietwat onrustig, zoals hij dat altijd is geweest, al sinds ze een kind was. Zijn geheugen neemt hem mee naar die tijd, waarin hij en Anna wandelingen maakten door de wijngaarden in de omgeving van Arles. Tijdens deze wandelingen stelde ze hem zoveel vragen als ze maar kon en Eugène gaf op alle vragen antwoord. Hoe ver is de zon? Waarom heten zonnebloemen zo? Wat gebeurt er als je doodgaat? Wat hij zich niet meer kan herinneren, is waarom hij in de ziedende hitte van die zomers lang geleden op elke vraag van zijn dochter het antwoord wist.

Over de auteur

Luuk Imhann (1986) is schrijver en theatermaker. Zijn werk gaat over mensen die proberen contact te maken met anderen en falen, van dagdromers en wonderkinderen tot klonen en denkbeeldige vrienden. Hij bewerkte verhalen van Franz Kafka en het gehele toneeloeuvre van William Shakespeare. Zijn debuutroman 'Paradijs' verscheen oktober 2016 bij Querido.

Over de illustrator

Bas van Genugten used to live in Eindhoven, but swapped this for Sydney, Australia. He studied at Grafisch Lyceum Eindhoven (Visualisation) and Art Academy St. Joost in Breda (Animation). His work ranges from illustrations to music videos, and from graphic design to animation, to photography. Just before his global move he released the booklet "I would like to be on the cover of a magazine (I would like to brush my teeth with gasoline)". Also, for a serious stretch of time he toured the world as part of the underground VJ-duo Schwarzweide. In 2022, Bas joined his buddy Joep in launching a record label with the (random) name Wilbur & Moore Records. Check out basvangenugten.nl.

Lees meer van

DE NIEUWE LICHTING: Luuk Imhann

Door Luuk Imhann

De Optimist vroeg de nieuwe lichting afgestudeerden van schrijfopleidingen in Nederland en Vlaanderen om hun eindwerk in te sturen. In DE NIEUWE LICHTING presenteren wij fragmenten uit dat werk en stellen wij de schrijvers van de toekomst voor. Deel 6: Luuk Imhann met de toneeltekst Geen planeet is echt van mij waarmee hij afstudeerde aan de […]

Lees meer uit de categorie kort verhaal

Lopen in de nacht

Door Lizette Pater

Helemaal het heertje voelde hij zich met zijn nieuwe plastic hoed. De vlek op zijn jas deerde hem allerminst, juist omdat die zou moeten bewijzen dat hij in staat was imperfecties het hoofd te bieden. Alles zover volgens plan. De steentjes onder zijn voeten maakten het gewilde geluid van de zijkant van de weg. De […]

ontwerp: Artur Schmal Studio / ontwikkeling WordPress: Daniël Philipsen