Poëzie
Vers in de Etalage
Door Pim Cornelussen
wat er van ons rest
het flatgebouw toont een
panorama van menselijke grappen
nu de gevel naar beneden is gehaald
wijnvlekken brengen ruzies voort
tussen verstokte rokers en
een verstopte kauwgom in de deurpost
wijst met alle zekerheid een geheime
opbergplek van kinderen aan
een visitekaartje van vier hoog
stelt me voor aan Sander
verhuizer van beroep
hij leefde, zonder het te weten,
in een decor gemaakt van
alle kleuren van de regenboog
ik wijs je op zijn kamer de muren pimpelpaars
het behang onthoudt de tijd
in de vorm van een vale wandklok
die al lang van de muur is verdwenen
onder aan de trap speelt een jongen
al jaren hetzelfde knikkerspel
vragen naar wat ik zie
daar hoog boven
is vragen naar wat is verdwenen
al wat men nalaat
een geschiedenis van ingebeelde levens
wij zijn muzikanten van de liefde
het heelal borrelt als hete
boter in een pannetje
terwijl wij stampvoetend
de liefde bedrijven
wij zijn gemaakt van de tonen
van het eerste lied
toen de rest nog sliep
schoten wij in melodie
samen de ether in
de enige die het merkte was de buurman
die het bed hoorde roffelen
alsof er een oorlogsdans werd uitgevoerd
en hij de verliezende partij vertegenwoordigde
maar wij schijnen voor de wereld
geen probleem te zijn
zo elastisch dat onze tonen
zich rond onze lichamen vormen
wanneer de buurman met zijn oor aan het glas
zichzelf tegen de muur legt
om al is het maar een beetje
de compositie te kunnen ontrafelen
zwijgen wij in alle toonsoorten
zodra het vuur wordt opgestookt
bakt de wereld immers aan
dan worden wij dichtgeschroeid
door de vlammen van de tijd
akkoordje met de dood
maar we hadden toch afgesproken dat ik hier
dat ik hier achter de deur zou blijven staan tot het leven nietsvermoedend zou
binnenlopen
en ik hem vervolgens een beentje zou lichten
een zwarte kap over zijn hoofd zou trekken
dat ik hem eenmaal overmeesterd
mijn eisen in zijn oor zou fluisteren
als was hij een buitgemaakte gijzelaar in
een eenzijdige oorlog
dat juist dat de oefening in bekwaamheid was
maar hoe kon ik nou weten
dat het zo niet werkte
je zou toch ‘einde’ fluisteren
me uit mijn hoekje van de wereld lichten
me naar het uitzicht wijzen
en zeggen hoe het verder moest
terwijl ik nu hier met mijn vinger aan de knop
en de woorden langzaam uit mijn lichaam vloeien
Over de auteur
Pim Cornelussen (1989) studeerde een tijdlang theaterregie aan het RITS in Brussel waar hij zich, in plaats van te regisseren, toelegde op het schrijven. Sindsdien schrijft hij theaterteksten, proza en poëzie. Momenteel is hij bezig aan zijn master Wijsbegeerte in Gent. Daarnaast is hij hoofdredacteur van het Vlaamse literaire tijdschrift Kluger Hans en lid van theatercollectief dividu.
Lees meer uit de categorie Poëzie
Vrouwentongen
Door Hanna DesmetWanneer we de telefoon opnemen, klinken we hetzelfde mijn moeder en ik – al doe ik mijn best om zacht uit haar toon te vallen. Nu nog wonen we in hetzelfde huis. Ze dweilt het behendig op hoge hakken, wankelt weleens wanneer ze denkt dat wij niet kijken. Tegenwoordig lijken emmers hier enkel verder over […]