Verzen voor Miriam

‘Mais les vrais voyageurs sont ceux-là seuls qui partent.’ – Charles Baudelaire

Dichters Tim Pardijs en Maarten Buser bezingen Miriam zoals ze dat het liefste heeft: raak en ongekunsteld.

Losse eindjes

Of het een probleem is dat ik haar
appartement deel met de logeerkat,
zelf slaapt ze elders. Ze rookt een
sigaret van me en houdt het vuur bij
zich. Dan wenst ze me welterusten,

laat me achter tussen haar boeken.
In een ervan wordt beweerd dat je
in de ogen van een kat kan zien
hoe laat het is. Ik kan het niet

uitlezen. Als ik wakker word, ligt
de kat tegen mijn been. Ik laat haar
binnen in haar huis en schenk koffie.
Terwijl de kat op mijn schoot met zijn
nagels draadjes uit mijn broek trekt,
stelt ze vragen. Nu hoeft ze geen sigaret.

Thuis vind ik in mijn tas een van haar
handdoeken. Ik stuur hem terug als ik
niets meer te vertellen heb, als ik niet meer
weet hoe het warme kattenlijf voelde.

Tim Pardijs

Iemand laat een microfoon uit haar handen glijden

voor Miriam

Iemand laat een microfoon uit haar handen glijden;
een dieplood om de afstand van podium tot vloer te meten 

Ik bespied een deur met neonletters die aankondigen
dat daarachter de backstageruimte is, en ik weet 

dat daar weer achter een groot station is neergezet
(denk aan wat me gezegd werd: ‘Heimwee

is een verzinsel. Wat we nodig hebben is orde en pracht’),
en daaromheen ligt een wereld waarin een rondzingende

piep muren zoekt om tegen te weerkaatsen
Ik weet niets van kaders of afmetingen, ik weet alleen

dat iemand haar microfoon heeft laten vallen,
door een deur loopt, en dat daarachter de wereld ligt 

Maarten Buser

Pagina’s

• Colofon
• Doneren
• Inzendingen

Meer Optimisme