Poëzie
Vers in de Etalage
Door Wibo Kostersgouden kalf
het was een dag voor poëzie
je stootte je hoofd het zong rond
de kat likte zich
wat alles betekenen kan
je zette muziek op en danste naakt voor de spiegel
wist je het toen al
in de manier waarop je honderd slagen borstelde
droomde je wat langer bij het draaien van een pols
en als je de telefoon nog had opgenomen
je veter was geknapt
was dit niet nodig
was dit een gedicht waarin je was aanbeden
dan had de kat zich gelikt en was het geilheid geweest
had je gemasturbeerd voor een spiegel met je
prijswinnende kuiten gespannen
een man komt om een gouden kalf te aanbidden
en heeft geen offergave
komt slechts woorden brengen
reflecties op een kat
hoe de zwaan haar vleugels verliest en een kantoorbaan krijgt
naar de mening van de goegemeente
is een zwaan van weinig nut
in de manier waarop ze zedig veren strijkt en
met betraande ogen uitkijkt naar liefde
verbolgen over de verspilling
van zoveel potentieel
bijt de vos ’s nachts haar vleugels af
en neemt ze mee naar huis
de zwaan verschuilt zich
in kaartenbaksystemen
leert de vreugde van formulieren
en de kunst van het doorverbinden
de vos tooit zich met veren
en poogt met schoonheid te verleiden
het hagelschot leert hem
dat ze niet overdraagbaar is
schaapskleren
ze laten je binnen, de 3 biggen,
ondanks je tegenwerpingen:
‘nee, echt niet, ik ben heel druk.
ik moet nog van alles,
maar ik’
iedereen is er,
de pauw leent je veren.
de beer bromt je welkom,
je begint te zweten.
de muizen in de piano piepen wantrouwig,
men schenkt je nog eens bij.
je zucht,
verslindt de eerste gast
en zult je hele leven hongerig zijn.
Over de auteur
De Wibo is een klasse van stalen zeiljachten, variërend in lengte van 6 tot 13 meter. Het zijn ruime jachten, meestal met een multi-knikspant romp uit 3-4 mm staal, soms verzinkt ter voorkoming van roest. Tussen 1968 en 1987 werden verschillende types gebouwd. Wibo Kosters (1978) is geen zeiljacht, maar schrijft proza en poëzie en treedt op met en zonder dichterscollectief Hongerlief.
Lees meer van Wibo Kosters
Vers in de Etalage
Door Wibo Kostersna u straatvegers verzamelen pijn onder oude bezems. er wordt zoveel vergeten; tranen die in struiken hangen, meeuwen die stikken in verdriet. verzegelde treinen rijden gif door wijken, waar mensen ongemakkelijk slapen en ontwaken in een grijze ochtend. op een opgespoten vlakte bouwen ze betonnen silo’s, weegt men leed in kilo’s af voor verdere […]
Lees meer uit de categorie Poëzie
Poëzie: Shabnam Baqhiri
Door Shabnam BaqhiriMensenmeeuw Gelaten meeuwen. Niemand ziet ze nog. Niemand hoort ze nog. Voelen doet de mens niet meer. Ik ruik verbrand. Eén vleugel twee vleugel. Als wind nagedaan kon worden dan deed deze meeuw wel heel erg zijn best. Snavel zo groot als mijn hand, één vinger twee vinger drie vinger vier vinger vijf vinger geen. […]