kort verhaal

Stijlestafette: Schofterig

Door Martien Bos | beeld: Lisa-Marie van Barneveld
4 januari 2017

Voor onze themamaand De Stilist vroegen wij deelnemers van De Stijlestafette om een variatie à la Queneau op onze oertekst te schrijven.

Een zucht na middernacht.

Je hebt van die zomeravonden die zich heel geleidelijk uitstrekken, je merkt er niets van, de zon gaat ongemerkt onder terwijl je met een pilsje in je hand aan de bar staat, en ineens bevind je je in het holst van de nacht… Zonder problemen, geen vuiltje aan de lucht… Zo’n avond had ik al sinds tijden niet meer gehad en ook dit werd niet zo’n avond.

Ik had al meer op dan goed voor me was toen ik door het smalle steegje naast mijn oude faculteit fietste. Ik was wezen drinken met Coen, een waardeloze vriend die ik liever kwijt dan rijk was, maar die me beloofd had te trakteren. Hij fietste achter me, waarschijnlijk balend dat ik alleen whisky’s had besteld. Precies tussen café Van Zuylen, dat vol zat met ballerige klootzakken met glimmend, achterovergekamd haar, en het standbeeld van die wrokkige kop van Multatuli, zat een jonge vrouw. Ze zat midden op de brug. Haar fiets lag op haar schoot, een ouderwets kinderzitje op de bagagedrager dichtgeklapt. Ze zat zo stil dat het leek alsof ze niet meer in beweging zou komen. Ik gebaarde Coen dat we moesten stoppen om dat mens even te helpen, ook al was ze niet heel knap, wie weet… Coen begreep die dingen wel. Ik hoopte maar dat hij inzag dat ik haar ontdekt had en dat hij zich dus maar geen illusies moest maken. Je wist het nooit met die lul. 

Ze had een bleek gezicht en van dat oranje haar dat vroeger vast mooi kon glanzen en dan aan een beukenbos in de herfst deed denken. Ik vroeg hoe ze heette, of ze pijn had, waar ze woonde, wat ze op had. Ze keek langs me heen alsof ze een geest gezien had, zei geen woord. In een van haar jaszakken vond ik een briefje van twintig euro en een fietssleutel. Om Coen bezig te houden gaf ik hem de fietssleutel en meteen begon die gast met het slot van haar fiets te prutsen, als een afgerichte aap. Ondertussen probeerde ik haar overeind te helpen, maar zodra ze omhoogkwam wankelde ze op haar benen en knikte ze weer omlaag. Coen kreeg het slot niet open, de sukkel, en ik zat inmiddels ook op m’n knieën, was strontverliefd geworden op die griet en misschien ook wat hitsig door al die whisky… ik zat achter haar en omhelsde haar zo liefdevol als ik kon… raakte haar jurk aan ter hoogte van haar borsten en god wat had ik veel gezopen. Voor het café stonden twee langharige hipsters, gekleed in onmogelijk lelijke lange jassen, een beetje identiek te zijn. Ze keken toe zonder een hand uit te steken. Achter haar oor rook de jonge vrouw naar een oude schoolliefde en voor ik kon zeggen hoe mooi ze was, begon ze te kotsen.

Over het Singel kwam een auto aanrijden, zo’n onbeschoft lange burger-Volvo, en stopte precies voor die twee hipsters. Ik zag hoe een kerel, die een jaar of tien jonger was dan ik, uitstapte… Ik was volkomen voorbereid op de klap die ik op m’n smoel zou krijgen, maar hij bedankte me, nam de fiets van Coen over en maakte eenvoudig het slot open. Daarna zette hij het ding op de fietsendrager van de Volvo en sleepte de vrouw onder haar oksels de auto in, de achterbank op… Ze gaf nog steeds over, maar op een beheerste manier… alsof ze haar kots toevertrouwde aan de wereld… zelfstandig en klaar voor de nachtelijke bestrating van het Singel, het wegdek van het leven…

Coen hielp me overeind en zei niets over de vochtige blik in m’n ogen. We liepen traag in dezelfde richting als de auto, die allang uit zicht verdwenen was. ‘Jij betaalt ook nooit wat,’ was het enige wat Coen uit wist te brengen. Ik dacht aan de twintig euro die ik nu had, aan Maria, dertig jaar geleden op de fiets naar school, de onvoorstelbare witheid van haar kuiten, haar kletsnatte rug na afloop van het eindfeest dat jaar, en zag hoe de twee voor café Van Zuylen aan het tongen waren geslagen.

 

Over de auteur

Martien Bos is redacteur bij De Optimist en essayplatform De Nieuwe Garde. Hij publiceerde verhalen in diverse tijdschriften en illustreerde voor media als De Optimist, NRC Handelsblad, VPRO, De Standaard, uitgeverij Boom en Athenaeum–Polak & Van Gennep.

Over de illustrator

Lisa-Marie van Barneveld is editorial illustrator. Ze houdt van korte deadlines en moeilijke onderwerpen. Haar geheime superkracht is meer verf op haar handen/kleren/tafel/kat krijgen dan op het papier.

Lees meer van

Vergezichten

Door Martien Bos

Voor de themamaand vroegen wij onze illustratoren: wat zien we als we uit het raam kijken over 50, 100 of 500 jaar? Zijn er dan überhaupt nog ramen; kijken we nog met onze blote ogen? In ‘Vergezichten’ hun visuele antwoord op deze vragen. Deze week: Martien Bos.   “Volgens futurist en Google-ontwikkelaar Raymond Kurzweil zal in […]

Lees meer uit de categorie kort verhaal

Slagroomscheet

Door Marijn Sikken

Omdat Slager Kot 50 is geworden en zijn winkel 25, is er feest. Door de hele kantine van de sportschool hangen slingers en ballonnen. Er is muziek van een dj. En omdat het hele dorp er is, kan het niet anders of Afke moet er ook zijn. Op haar wacht ik. Iedereen draagt zijn beste […]

ontwerp: Artur Schmal Studio / ontwikkeling WordPress: Daniël Philipsen