poëzie
Poëzie: Sander Meij
Door Sander Meij | beeld: Lauralouise HendrixThe image you are requesting does not exist, or is no longer available
We aten ons brood onderweg van een iPad
en maakten evenementen aan
alsof het feromonen waren.
We misten een kant om ons tegen af te zetten
en konden niet anders dan voltijds omrollen
in het ultramarijn van onze helverlichte schermen.
Onze volgers bleven steevast thuis,
we wreven bij gebrek aan beter
elkaar de ogen uit en keken,
bleken overeen te komen,
en stelden daarmee slechts onszelf teleur.
We deelden een lever met tegenzin
maar hielden elkaar desondanks in leven
door af en toe foto’s van groenten te posten.
In een poging de schermen te reanimeren
drukten we lippen op koude glaswanden
polsten we koortsig de cardiogrammen.
Andermans tijdlijn stroomde vol
in de richting van een opgewekte zee,
de onze bezong onbewogen de stilte.
Tijdens het inslapen scrolden we trager,
maar citeerbare statements bleven uit.
Na onze dood gingen algoritmes door
met het sturen van felicitaties.
lunapark
de caravan lijkt onbewoond
er kauwt een hond op het behang
en ergens gaat een telefoon
voor wat je mist ben je het bangst
plastic glanst in neonlicht
weemoed heeft iets achterhaalds
ik knipte gaten in de tijd
betrad het tandeloze zand
koester dit verloren volk
vraag me niet waar het op staat
pony’s draaien eeuwig rond
voor niemand die een kaartje kocht
oude mensen sterven uit
dikke dames van papier
grond houdt hier niet langer vast
wie beklijft is niet gezien
Bedreigde diersoorten
ik zocht naar een woord
toen ze weer sms’te
of we misschien konden praten
ik ben bekend met het jargon
het woord is me even ontschoten
maar het had met deductie te maken
de oude Grieken kenden
zes woorden voor liefde
haar espressomachine
bereidt zes soorten koffie
de vraag is waar
de vooruitgang in schuilt
natuurwetten zijn wrede wezens
telkens wanneer de inflatie toeslaat
sterft ergens op de wereld een kind
niemand stichtte reservaten
om de restanten te bewaren
dus of ik me op wilde werpen
waarom ik zo deed, wilde ze weten
ik vroeg haar wat het betekende
om ieder bericht met ‘liefs’ af te sluiten
Over de auteur
Sander Meij (Nijmegen, 1980) is dichter, (kinderboeken)schrijver, vertaler en redacteur. Poëzie van Meij verscheen in periodieken als De Gids, Hollands Maandblad, Het Liegend Konijn, Krakatau, Op Ruwe Planken en Meander en werd enkele malen gebloemleesd, onder meer in de Rainbowpocket Dicht! De beste poëzie, slamdichters en rapteksten (2009) en in de bundel bij de 33e Nacht van de Poëzie (2015). Meij drong tot nu toe driemaal door tot de top 100 van de Turing gedichtenwedstrijd. In 2015 debuteerde hij met de goed ontvangen dichtbundel Nieuw eiland, die in 2019 gevolgd werd door Pincetbeweging. Beide bundels verschenen bij Uitgeverij Nieuw Amsterdam. In 2018 verscheen zijn kinderboekendebuut, getiteld Bennie Tak aan de wandel (Uitgeverij Unieboek | Het Spectrum). Ook is hij de auteur van de nieuwe Pinkeltje-boeken.
Over de illustrator
Lauralouise is fotohistoricus en (beeld)redacteur, tegen wil en dank gefascineerd door dieren, Duitsland en de kunsten. Als de woorden niet willen maakt Lauralouise beeld, voor zichzelf en soms ook voor De Optimist.
Lees meer van Sander Meij
Poëzie: Sander Meij
Door Sander MeijGromsop I het ritselt aan de overkant zwart wordt geel en grijs dit is niet de wind uit een gat glipt een pelsdier type schofthoogte husky zo onze maakbare samenleving in de borstels van de oerpoten proeven het jonge beton concreet als een sprookjesfiguur het jankt en lacht de zorgen weg: wreedheid is een fruitautomaat […]
Lees meer uit de categorie poëzie
I wanna name when I lose
Door Benjamin De Roover1. nice— niks heb ik je te vertellen voel me dagelijks lekker sterfelijk werkloos in alle toekomstvisioenen kom ik naar je toe: groen en dik sluipend gifgas in een kinderfilm feit— een reis naar het nabije buitenland voor goedbedoelde maar technisch slechte seks is zonde van de brandstof en zonde van de relationele hypothese weetje— […]