Poëzie
Poëzie: Sander Meij
Door Sander Meij | beeld: Lauralouise HendrixThe image you are requesting does not exist, or is no longer available
We aten ons brood onderweg van een iPad
en maakten evenementen aan
alsof het feromonen waren.
We misten een kant om ons tegen af te zetten
en konden niet anders dan voltijds omrollen
in het ultramarijn van onze helverlichte schermen.
Onze volgers bleven steevast thuis,
we wreven bij gebrek aan beter
elkaar de ogen uit en keken,
bleken overeen te komen,
en stelden daarmee slechts onszelf teleur.
We deelden een lever met tegenzin
maar hielden elkaar desondanks in leven
door af en toe foto’s van groenten te posten.
In een poging de schermen te reanimeren
drukten we lippen op koude glaswanden
polsten we koortsig de cardiogrammen.
Andermans tijdlijn stroomde vol
in de richting van een opgewekte zee,
de onze bezong onbewogen de stilte.
Tijdens het inslapen scrolden we trager,
maar citeerbare statements bleven uit.
Na onze dood gingen algoritmes door
met het sturen van felicitaties.
lunapark
de caravan lijkt onbewoond
er kauwt een hond op het behang
en ergens gaat een telefoon
voor wat je mist ben je het bangst
plastic glanst in neonlicht
weemoed heeft iets achterhaalds
ik knipte gaten in de tijd
betrad het tandeloze zand
koester dit verloren volk
vraag me niet waar het op staat
pony’s draaien eeuwig rond
voor niemand die een kaartje kocht
oude mensen sterven uit
dikke dames van papier
grond houdt hier niet langer vast
wie beklijft is niet gezien
Bedreigde diersoorten
ik zocht naar een woord
toen ze weer sms’te
of we misschien konden praten
ik ben bekend met het jargon
het woord is me even ontschoten
maar het had met deductie te maken
de oude Grieken kenden
zes woorden voor liefde
haar espressomachine
bereidt zes soorten koffie
de vraag is waar
de vooruitgang in schuilt
natuurwetten zijn wrede wezens
telkens wanneer de inflatie toeslaat
sterft ergens op de wereld een kind
niemand stichtte reservaten
om de restanten te bewaren
dus of ik me op wilde werpen
waarom ik zo deed, wilde ze weten
ik vroeg haar wat het betekende
om ieder bericht met ‘liefs’ af te sluiten
Over de auteur
Sander Meij (1980) studeerde Nederlands aan de UvA en werkt als boekenredacteur. Ook schrijft hij regelmatig over poëzie voor Passionate Platform, Tzum en De Poëziekrant. Als dichter was hij te zien op talloze podia. Werk verscheen onder andere in Het liegend konijn, Hollands Maandblad en diverse bloemlezingen. In 2015 verscheen zijn poëziedebuut Nieuw eiland bij Nieuw Amsterdam.
Over de illustrator
Lauralouise is fotohistoricus en (beeld)redacteur, tegen wil en dank gefascineerd door dieren, Duitsland en de kunsten. Als de woorden niet willen maakt Lauralouise beeld, voor zichzelf en soms ook voor De Optimist.
Lees meer uit de categorie Poëzie
Themamaand 2017: De Stilist
Door Nienke van LeverinkIn januari 2017 gingen wij aan de slag met vorm en stijl. Essay Miriam Rasch over de noodzaak van een nieuwe avant-garde. Sonnet Paul Bezembinder schreef een gedicht in de klassieke sonnetvorm. Kort verhaal Marjolein Takman schreef drie versies van hetzelfde korte verhaal. De Stijlestafette Deelnemers van De Stijlestafette schreven een variatie à la Queneau […]