poëzie
Vijf gedichten: Willemijn Kranendonk
Door Willemijn Kranendonk | beeld: Rachel KnepperZOMER IN DE STAD
De ventilator blaast koele lucht over mijn naakte lichaam,
langs mijn haar en nek, via mijn borsten en benen
naar mijn voeten en terug.
Er loopt een zwerver door Arnhem
die ik dagelijks tegenkom.
Op zijn broek zit een rode vlek.
Op straat zag ik iemand met een bloedneus,
het bloed droop een put de diepte in.
Mijn moeder stond boven aan een berg,
ze keek het dal in, wind waaide door onze haren.
Ze zei: Het leven is zinloos,
maar de bergen zijn mooi.
Ik open mijn ogen, de haartjes op mijn armen
en benen staan overeind, mijn tepels
zijn stijf geworden.
Moeder,
Naast mij in bed ligt een vrouw.
Adrienne vertelde me dat ik alle mannen uit moet bannen.
Zelfs papa is een tweederangsburger geworden.
Ik lees geen boeken meer van witte mannelijke schrijvers, en ik weet:
principes hebben maakt het leven makkelijker.
Ik vraag me af of het de schuld is van vaders die zeggen:
‘Wees offensief, wees onaardig’, terwijl meisjes huilend aan de telefoon vertellen:
‘Er zijn mannen die vinden dat ik me aanstel.
Er zijn mannen die vinden dat ik iemand moet zijn.’
Moeder, de meisjes die vragen om begrip moeten weten
dat hun gevoelens zo echt zijn als de tosti’s die hun vaders maken.
Ik handel naar wat er tussen mijn benen zit, als ik er naar kijk
lijkt het alsof ze niet bij mij hoort. Wat betekent dat?
Het enige moment waarop ik samenval met haar is als ik klaarkom.
In de la van mijn bureau bewaar ik lege luciferdoosjes
met teleurstellingen. Onze relatie is er één van.
Ik benoem enkel wat er al is.
Moeder, ga rond etenstijd naar buiten en luister Phillip Glass.
Kijk bij alle huizen waar licht brandt naar binnen, bestel net voor sluitingstijd
een grote portie friet. Rook je laatste sigaret terwijl het regent.
PARTICIPATIEMAATSCHAPPIJ
Een vrouw komt een ruimte in met alleen maar mannen.
Een zwart persoon komt een ruimte in met alleen maar witten.
Links elitair is niets om je voor te schamen
zolang je het probleem erkent.
Het plan is: we voeren een dialoog met onze vooroordelen, leven ons in
in rechts.
Op de stoep voor ons huis speelden we landjepik. Ik wilde Amerika zijn.
‘Hit me baby one more time’ werd geschreven door een Zweedse producer:
08/11/2016
Vreemd, ik dacht dat het einde niet zo’n bekend gezicht zou hebben.
(Alle mensen die succes hebben,
Willemijn, hebben discipline.
En discipline is een spier die
je moet trainen.)
Ik werd voorgelezen uit Dik Trom, mijn vader kamde mijn haren
naar achter, noemde me Bil. Er was geen verschil tussen jongens en meisjes
tot ik hetzelfde shirt als Jordy droeg.
VELPERBUITENSINGEL 4
In Albert Heijn hangt een advertentie:
Meisje zoekt vader
die berispt, koffie schenkt,
eens in de twee weken belt.
Voor de supermarkt ligt een hond.
Ik geef aaien, hij likken die ruiken naar regen.
Niets zachter dan een tepel.
Ik zuig in de hoop melk te vinden.
Ik wil een jongen zijn.
De hond meenemen
niet achterom kijken.
We rennen de straat uit, over het kruispunt
richting centrum. Mijn ballen zwiepen tegen mijn dijen.
GEMEENTE ARNHEM
In het gemeentehuis vraagt de vrouw achter de balie
of ik ben gegroeid. Ik wil zeggen:
‘Als ik ongesteld ben zijn mijn borsten een cup groter.’
Ik reken vijftig euro en veertig cent af. Als ik vraag
waar die veertig cent voor zijn, reageert ze niet en print de bon.
Mijn drie paspoorten zijn ergens. Ik verbeeld me dat er een meisje is
dat haar haren verft zodat ze op mij lijkt. En ik denk aan het leven dat ze leeft,
of mijn naam haar beter past, ze zich meer Willemijn voelt dan ik.
Ik heb veel gedaan om eindelijk mijn eigen naam te kunnen zeggen.
De vrouw zegt: ‘We zijn genoodzaakt een onderzoek te starten.’
Als ik thuiskom besluit ik een zelfportret te maken, als bewijs
van mijn bestaan. Ik omring me met alle planten die ik heb,
draag geen bh en hou een palm voor mijn borsten.
Ik ruik mijn vagina omdat ik met mijn benen wijd zit.
Over de auteur
Willemijn Kranendonk (1994) heeft onlangs haar studie Creative Writing aan ArtEZ afgerond. Ze schreef als eindwerk een bundel, genaamd 'Spullen en lichamen', waar deze drie gedichten ook uitkomen. Ze werkt nu aan haar debuutroman die zal verschijnen bij Uitgeverij Van Oorschot.
Over de illustrator
Rachel Knepper is een illustrator in opleiding die studeert aan de kunstacademie Artez in Zwolle. Ze gaat momenteel haar laatste schooljaar in. Haar beelden gaan vaak over de natuur en de mens. De technieken die zij het meest gebruikt zijn schilderen en paper art. Zie rachelknepper.jimdo.com
Lees meer van Willemijn Kranendonk
Poëzie: Willemijn Kranendonk
Door Willemijn KranendonkIn bed wachten op verandering Ik ken de plantsoenen niet vervreemd van het onderdeel zijnvan een pulserend adem in groenleven dat ver boven ons uitstijgt adem uit De relatie met Moeder Aarde is extractivistisch:een man die alweer vraagt of je hem wiltpijpen en jou nooit beftpolitiek is ondefinieerbaarals de sigarettenrook van een onbekendeonder je raam […]
Lees meer uit de categorie poëzie
Kunstbende #2: Suzanne Krijger
Door Suzanne KrijgerVolwassentje worden Je leerde me de woorden door onze handen te verwikkelen Met alles dat buiten het ledikantje begon Met twinkelende ogen samen lopen kende ik de naam er nog niet van Maar we liepen er vaak langs en je zei dat mijn letter ’S’ ooit meer dan alleen een naam zou worden We begonnen […]