Drie gedichten bij verhalen van Lydia Davis

Under all this dirt the floor is really very clean

hoe lang nog houd je de aarde
als een knikker tussen je vingers

je staat op het balkon en wacht
tot de zon het glas laat schitteren

die blik, alsof je met je ogen
vuur maakt, ik heb nooit geloofd

in een plek waar alles helder is
ik kan me de vloer onder het

vuil niet eens meer voorstellen, maar
nu ben jij er en wacht je op zonlicht

je hoort me komen, draait je om
en doet je mond een beetje open

ergens, zeg je, ligt een salamander
op een tak van ons te dromen

A weeping among the bushes

ik las op internet dat iedereen
uit sterrenstof is opgebouwd

het is een prachtig beeld maar wat
moet je er mee als het sneeuwt

en de kat nog steeds niet op je
schoot wil liggen, we kijken tv

een straatfotograaf vereeuwigt
een prullenbak en zegt dat je

het wonder uit de tent moet lokken
onze vingers ruiken naar snoepjes

van de dierenwinkel en ergens
zouden nu sirenes moeten klinken

I can say with confidence that I have never been here before

het idee dat ze ergens in de ruimte
van het longshot genieten, iedere avond

neem ik een nieuwe route naar je kamer
al weet ik dat het steeds hetzelfde

bed zal zijn, dezelfde maan en dezelfde
doek waarmee jij me wegveegt, iets moet

veranderen zeg je terwijl je al
een half uur naar je sokken zoekt

iets moet onherroepelijk verschuiven
als was het maar een centimeter, dat

zou al zoveel schelen en opeens
sta je stil en kijk je naar het raam

het zonlicht eindigt bij je tenen
je meet de afstand, loopt twee

passen naar achter en begint
zonder iets te zeggen te sprinten

Pagina’s

• Colofon
• Doneren
• Inzendingen

Meer Optimisme