Poëzie
Krijsen en Legioen
Door Maxime Garcia Diaz | beeld: Bonny KiranKrijsen
ik zag de beste meisjes van mijn generatie vernietigd door verdriet.
ze spoken door mijn hoofd. misschien is dit gotiek, een krakend landhuis
beneveld met geesten. daar zijn verdrietige meisjes voor gemaakt,
om rond te waren door lange gangen,
zich in bed te verschuilen,
te verdwijnen.
it was a queer, sultry summer,
the summer they electrocuted the Rosenbergs.
in augustus 2017 steeg het zelfmoordcijfer
onder Amerikaanse tienermeisjes
tot het hoogste in veertig jaar.
it was a queer, sultry summer.
in Nederland overlijden jaarlijks vijfduizend vrouwen aan anorexia.
ik zag de beste meisjes van mijn generatie, vernietigd,
hongerend, hysterisch, naakt. ze zweven
over steden in elektrische korsetten
met kapotte hersenkwabben.
ze zwerven door de lange gangen van het internet,
transformeren in hypersex,
zoeken veilige verbinding via Frankrijk, soms Duitsland.
algoritme fluistert in haar oor als ze haar eigen tepels aanraakt, dit
is kapitaal en dit is een wapen en het kan je steken
ik zag de beste meisjes vernietigd door waanzin.
daar zijn verdrietige meisjes voor gemaakt, om door te draaien,
als vehikel voor een baarmoeder die weigert op haar plaats te blijven.
er was een meisje dat elektroconvulsietherapie kreeg in een ziekenhuis
en precies op de juiste, cinematische manier stuiptrekte
er was een meisje dat haar zakken vulde met stenen en de rivier in liep
er was een meisje met haar hoofd in de oven.
er was een meisje, er is altijd een meisje, er zal altijd een meisje zijn
dat stuiptrekt.
feelings were expected to kneel to thought
as women were expected to kneel to men.
ik schrijf mijn aanklacht met zwarte nagellak, spijker haar op de deur
van de ziekenhuiskamer. ik heb een hamer gevonden
en het is tijd om te verbrijzelen. er is altijd een meisje dat stuiptrekt.
ik heb beschermengelen en ze hebben allemaal lang haar.
ik heb beschermengelen en ze hebben roodgelakte nagels.
ik zag de beste meisjes van mijn generatie, vernietigd door verdriet.
ik zag een meisje dat bij de h&m werkte en zij was eigenlijk een mythisch wezen.
hoezeer jij ook op haar neerkijkt, elk meisje dat bij de h&m werkt
is een mythisch wezen in een super-stretch skinny fit jeans.
elk meisje dat bij de h&m werkt is eigenlijk
een zeemeermin, is eigenlijk een weerwolf,
is eigenlijk een basilisk,
hangt aan elkaar van de knarsende scharnieren
en kan het aan niemand vertellen,
heeft haar naam geschreven
op een eindeloze hoeveelheid starbucksbekers,
tot nu toe heeft niemand het gelezen.
ooit was ik een jongen.
ooit had ik alle adembare lucht
in elke kamer
in mijn longen.
ooit had ik een lul en kon ik die in dingen steken,
in mensen en objecten, en soms
was dat hetzelfde.
ooit was ik een meisje dat bij de h&m werkte
en pulkte ik aan de korsten
op mijn roestende scharnieren
en zag ik een generatie
en zag ik om me heen de beste meisjes
kijk, daar gaan ze,
granaten gevlochten in hun haar.
ze hebben hamers gevonden
en het is tijd
om te verbrijzelen.
ze weigeren te verdwijnen.
misschien is dit gotiek
misschien is dit sciencefiction
misschien is dit een sprookje
misschien is dit een stille, zachte revolutie.
♀
ik wil dromen dat het ochtend is
en dat het dan ook ochtend is
en dat de wereld geen gevaar is
maar een zachte moederadem
en dat ik niet bang ben
maar gevaarlijk
dat ik tanden heb
dat ik bijten kan
LEGIOEN
Ik ben geen lange man, maar ik heb een legioen.
Mijn legioen is uit de mooie meisjes gegroeid
als onkruid uit rozen.
Nu marcheren we door de straten
hand in hand
met onze psychiaters
aan de ene kant,
onze moeders aan de andere.
Van onze zusjes leren we mascara op te doen, en nu
sabelen we steden neer
met onze kleverige wimpers, onze ogen als spinnen.
We hebben onze tanden geslepen
door een lange mannenschedel
tussen onze kaken te vermorzelen.
We hebben de kleine brokjes
met aïoli geserveerd, als borrelhapjes,
oude vrouwtjes hebben ervan gegeten.
We hebben er een horecaconcept van gemaakt
en nu shoppen we dat rond.
Wie is je doelgroep, vraagt een marketeer.
Iedereen die weleens ’s nachts alleen op straat is geweest
en bang was,
zeggen we. Wij zijn geen lange mannen,
wij zijn een legioen.
Ruik je het, de zwarte nagellak?
Je zag ons fluisteren en roddelen maar wij
waren de bevrijding aan het regelen.
Met onze fucking multomappen.
Terwijl jij stoned op je bed lag lagen wij stoned op onze bedden,
gierend bloed in onze aderen, de verovering in onze ogen.
En hier komen we. We klimmen op je podium. Ruik je het,
de zwarte nagellak?
Dit is de beving van een aarde die altijd al moeder was,
niet vader.
Dit is hoe een zachtaardige vulkaan ontwaakt.
Dit is je klauwen begraven in trillend langemannenvlees.
Dit is geboren worden
in het hellevuur, als feeks
secreet
kreng
heks.
Ruik je het, de zwarte nagellak?
De mooie meisjes liggen als slangenhuiden,
de schillen
van gepeld fruit,
op het universiteitstoilet.
Ik heb iets in mijn zak
tussen het maandverband, de lippenstift.
Kijk,
het is zwart gelakt,
en glanzend,
en het ruikt naar revolutie.
Heb je ooit iets mooiers gezien?
Over de auteur
Maxime Garcia Diaz (1993) is dichter en MA student Cultural Analysis aan de Universiteit van Amsterdam. In 2018 tourde ze als podiumdichter met de Poëziebus door Nederland en Vlaanderen, en in 2019 won ze het NK Poetry Slam. Haar werk is eerder gepubliceerd op Samplekanon, De Internet Gids en EXPOSED.
Over de illustrator
Bonny Kiran (1992) is in 2017 afgestudeerd aan de Willem de Kooning academie. Momenteel werkt ze als freelance illustrator. Je vindt illustraties van haar onder andere op haar website: bonnykiran.com.
Lees meer uit de categorie Poëzie
Poëzie: Amanda Payne
Door Amanda PayneTussengeval [proloog] Hier zijn we dan, het epicentrum. Kilometers onder ons gaat het gebeuren. Trillingen vormen golven en hier op dit coördinaat zullen ze gevoeld worden. Tektonische platen schaven. Tektonische platen, hele aardlagen …zullen een nieuw continent baren … Of op z’n minst een nieuw gebergte, en een zilte oceaan. De huiskat is al […]