De Regelname Poëzie
Weerballon
Door Peter de Voecht | beeld: Jelko ArtsKlecks – hét platform voor poëziekritiek – en uw geliefde podium voor hedendaagse poëzie, De Optimist slaan de literaire handen ineen en presenteren de reeks ‘De Regelname’. Eens per twee maanden vragen we een dichter welke regel hij of zij zelf geschreven zou willen hebben – en waarom. En we vragen hem of haar met die regel iets nieuws te schrijven, dat op ‘De Optimist’ wordt gepubliceerd. Een creatief-kritische kruisbestuiving, dus, bestaande uit een interview en een gedicht.
In deze aflevering: Peter de Voecht koos voor de regel ‘Their shadows must cover Canada’ uit: ‘Crossing the Water’.
Met deze regels schreef Peter het onderstaande nieuwe gedicht. Waarom? Zie hier het interview!
1. Het bed
‘Their shadows
must cover Canada.’
(Sylvia Plath)
Hoe ben ik hier beland? Zelfs ruimtevaarders
zoeken alleen maar zichzelf, in de kieuwen van de hemel.
Je op het bed gelegd nu je dood moedert. Je ligt als vreemd wezen
op de bodem van een put zoals iedereen.
In een kamer waar op het behang de bomen vergaan.
Wat is nog van jou nu je gezicht
geen gezicht meer is? Op het bed gelegd als een laken
op het laken. Hoe je weerloos, roerloos kan zijn.
Je moerast als een jong landschap, je rug knipt zo
de wolken kapot. Hoe ben je hier beland?
Waarom kozen we de kinderkamer?
Je hemellichaam wijkt millimeter per millimeter
weg van de aarde. (Onzichtbaar als de zon.)
Word gasbel, opgezwollen droomdier, ik
die in de hoek van de kamer de ballon
zie die niet van jou is maar van een doodgemoederd
kind. Omdat al je angsten netjes opgevouwen
in je schoot liggen. Je hebt jezelf geleerd
(uitzonderlijk goed zelfs) niet te leven.
Je probeerde schoon te vegen
waar geen bloed was, je hoofd hoog
zonder adem, stil
als de bomen op het behang.
Stil tot Hoe koud voel je je nu
je weer leeft. Iets levends wordt zonder alles
waar je voor vreesde.
Faal maar. Laat gebeuren wat
is. Laat de bomen nu bomen zijn.
2. Daarin
‘Voor doodgaan, alle doden
Voor dood zijn misschien iets minder
Voor deze constatering
Voor constateren
Voor kinderen die vragen stellen
Maar meer nog voor die vragen
Voor alles bang geweest
Voor alles altijd bang geweest’
(Wende Snijders en Joost Zwagerman)
3. Daarboven
Want waar anders te kijken? Nu je terugdeinst
en ik niet weet waar naartoe.
Tot in de muren? Stroop je huid af
als behang
zodat iedereen
ziet waar je woont
en je in dat bos staat, niet meer in de kamer ligt.
Je stelt je open als bos na het rooien. Je bent zwart
als het binnenste van de zon. Zwart
als de kop van een lucifer, smekend
ontvlam me
maar het is te laat. Want ook wij zijn niet
meer in de kamer. Vergeet haar lichaam
op het laken, op de tast. De gasbel in haar buik:
ze is alleen nog de afdruk van een moeder.
Hol als schors zonder boom kijk ik
naar boven (Hoe ben ik hier beland?)
naar de honderden weerballonnen
die neerdalen op het bos, met koude
witte gezichten
(Wat is de breedte van een schelp
waarop iemand is gaan staan?)
Ik hou stil verstijf mijn hand
op de kruin van je buik. Ik blijf
tot de ballonnen de naalden
op de bodem raken en de bomen
de zon. Hun schaduwen moeten wel
Canada bedekken. Als een laken.
Hun schaduwen moeten wel.
Over de auteur
Peter De Voecht (1982) is doctor in de Amerikaanse Letterkunde. Hij doceert aan de SchrijversAcademie in Antwerpen en de Academie van Mortsel. Hij publiceerde proza en poëzie in onder meer Deus Ex Machina, Het Liegend Konijn, Samplekanon, Kluger Hans, en Gierik & NVT. In 2015 verscheen zijn debuutroman Slachtvlinders (uitgeverij In de Knipscheer). Bij De uitgeverij Eenhoorn verschenen twee geïllustreerde verhalen voor volwassenen: Dwarrelstad (2017), met illustraties van Erika Cotteleer, en De vrouw van de schilder, met illustraties van Trui Chielens (2019).
Over de illustrator
Jelko Arts (1991) tekent verhalen en beeldessays, schrijft proza en poëzie en mengt literatuur met theater. Hij werd geselecteerd voor het Slow Writing Lab, stond als performer, presentator en interviewer op festivals als Zwarte Cross, Nijmeegs Boekenfeest, Zomerparkfeest en het Wintertuinfestival en zit in het talentontwikkelingstraject van De Nieuwe Oost | Wintertuin, waar afgelopen voorjaar zijn stripnovelle 'Hoe bijen de ruimte vullen' verscheen.
Lees meer van Peter de Voecht
Poëzie: Peter de Voecht
Door Peter de VoechtSisyphus Je rolt een steen opzij en weet: je voetsporen worden nooit groter dan je schoenen. Je zit wakker in de zetel, je hebt anderhalf uur geslapen, anderhalve dag gedacht. Als je droomt laat je alles los. Wanneer je waakt week je ochtend los van nacht. Onbedoeld schrijf je lijf en vel toe aan de […]
Lees meer uit de categorie De Regelname Poëzie
Drie gedichten bij verhalen van Lydia Davis
Door Jordi LammersUnder all this dirt the floor is really very clean hoe lang nog houd je de aarde als een knikker tussen je vingers je staat op het balkon en wacht tot de zon het glas laat schitteren die blik, alsof je met je ogen vuur maakt, ik heb nooit geloofd in een plek waar alles […]