Kunstbende #2: Eva Broekmann

Zo de zus de tijd verloor

Ik denk dat we elkaar een beetje zijn kwijtgeraakt op oma’s zolder
er is daar zoveel te zien
misschien had ik beter moeten kijken
tussen ons opgeborgen speelgoed
misschien had ik wat spinnenwebben uit onze kleren moeten kloppen
nu zwijgen we een gat in de dag zoals we ze in de dagen sliepen
omdat ik niet goed heb gekeken
naar de zolderdingen
herinneringen

naar het slootje springen
en de koude modder
rollen in de sneeuw in ons ondergoed
(er is toch niemand die er wat aan doet)
naar het eten van de dingen die ons nog gewoon werden voorgezet
en het verzet tegen boeken op een warme dag

want de grotemensenwereld
daar zien we het nut nog niet van in
als ik het chloorwater van vroegere zwemfeestjes nog op mijn tong kan proeven,
wat heeft opgroeien dan voor zin?
ik zou je moeten vangen, net als het beest in je hoofd
ik zou je handen willen vasthouden, zoals ons vroeger is beloofd
zoals we onze neuzen in bloemen staken waar we niks van ruiken konden
maar oma zei dat het goed rook,
dus geloofden wij dat ook

we vroegen ons af wanneer we de bloemen weer water moesten geven
het bleek een jaar of tien
voordat jouw beest weer opdook
maar als je mij je handen geeft, krijg jij hem niet te zien
en zal ik jou terug vinden
als je weer even bij mij bent
thuis bent
waar je elk omhoog dansend stofwolkje kent
als je op zondagmorgen door de kamer loopt
en op gebakken broodjes hoopt

thuis, waar het eten altijd beter smaakt
(niet omdat mama zo goed koken kan,
dat weet ze zelf ook)
thuis, waar de muziek een beetje harder raakt
zou het de pijn een beetje minder maken als je thuis bent?
als je met mij terug naar vroeger gaat?

terug op oma’s zolder zit je tussen mijn playmobil
je verstopt je toch niet voor mij?
het is alsof je wil dat ik je vind

terug op oma’s zolder
er is daar zoveel te zien
ik pak je hand, we zijn weer zes en acht
en ik tel van één tot tien;
wie niet weg is,
is gezien

Pagina’s

• Colofon
• Doneren
• Inzendingen

Meer Optimisme