Poëzie
Poëzie: Willemijn Kranendonk
Door Willemijn Kranendonk | beeld: Jasha MinkjanIn bed wachten op verandering
Ik ken de plantsoenen niet
vervreemd van het onderdeel zijn
van een pulserend adem in groen
leven dat ver boven ons uitstijgt adem uit
De relatie met Moeder Aarde is extractivistisch:
een man die alweer vraagt of je hem wilt
pijpen en jou nooit beft
politiek is ondefinieerbaar
als de sigarettenrook van een onbekende
onder je raam
Naar de wc gaan is exclusief en voor de elite
Thoreau schrijft:
De aarde waarover ik loop
is geen willoze dode massa
het is een lichaam dat een geest heeft
dat biologisch is
wordt beïnvloed door zijn geest door
elk deeltje van die geest dat in mij zit
Dieren die zachtjes heen en weer wiegen
in de wind adem in dieren
die als de eerste zonnige dag zich aandient
weten dat we licht nodig hebben dat we licht zijn
adem uit
Ons aan de elementen overgeleverde zelf
onder een vergrootglas leggen
tankstations onderweg naar Frankrijk
de hitte de eenzame slipjes
in de berm
Niet langer welkom in de wereld
die we zo zorgvuldig bestraat hebben
Brb on a holiday wearing my favorite new lippenstift
My selfhate is the product of jaren gerichte marketing
I should be working out, maar ik kocht schoenen ontworpen door Kylie Jenner
om me beter te voelen, ik overweeg liposuctie
Ik zit basic te zijn in mijn woonkamer and I wait till something happens
Ik pel de kreeft die zojuist nog leefde en krijste toen hij doodgekookt werd
Mijn vingers druipen van het vet, ik zag een verified influencer dit eten op Instagram
Mijn buik puilt over mijn pyjamabroek, ik veeg mijn handen af aan de zachte stof
Het is vier uur ’s middags and I should be dieting
Ga vreemd zodat er over je gesproken wordt
Ga overal altijd als laatste weg
Masturbate: self-love is an act of resistance
Eat junkfood en vind alsnog geen aansluiting bij leeftijdgenoten
De onzichtbare hand van de markt
De stoomfunctie van mijn strijkijzer maakt hetzelfde geluid als een mens die uitademt
Een gezond hart klopt honderdvijftienduizend keer per dag
We kruipen elke dag
een stukje verder de schaduw in
De eerste dag van je cyclus is de dag dat je bloedt
Geluk is wanneer de maancyclus gelijkloopt met je menstruatiecyclus
Onder de dekens ruikt de morgen zacht en zonnig en veelbelovend
We kennen allemaal het geluid
van een rits die sluit
Ik plaats een opgezette eland in het bos om jagers te vangen
Er groeit gras op de daken van McDonald’s om het klimaat te redden
Wandelen betekent over de grond van een eigenaar lopen
We zijn de moeders van de vrije markt
het evenwicht tussen vraag en aanbod
Ik pas precies onder de vleugels van de opgezette vogel in de gang
Er groeit een circulair gedicht in mij, niet schadelijk voor het milieu
Ik laat mijn eileiders doorknippen en schrijf op papier gemaakt van steen
We bewegen voorbij onze genitaliën
de plooien die ons gegeven zijn,
de hangende stukken vlees
betekenen niets
Over de auteur
Willemijn Kranendonk (1994) heeft onlangs haar studie Creative Writing aan ArtEZ afgerond. Ze schreef als eindwerk een bundel, genaamd 'Spullen en lichamen', waar deze drie gedichten ook uitkomen. Ze werkt nu aan haar debuutroman die zal verschijnen bij Uitgeverij Van Oorschot.
Over de illustrator
Jasha Minkjan is een Zwolse animator en theatermaker, samen met Lynn de Rijk maakt ze onder de naam Studio Opus animaties en voorstellingen. Ze ziet animatie als een statisch medium en wil met het vluchtige karakter van theater animatie meer laten beweging. Ze maakte werk voor het Rijnstate ziekenhuis in Arnhem, de Universiteit voor Humanistiek en in de kerk de Peperbus is tot en met april een animatie over de stad Zwolle te zien.
Lees meer van Willemijn Kranendonk
Vijf gedichten: Willemijn Kranendonk
Door Willemijn KranendonkZOMER IN DE STAD De ventilator blaast koele lucht over mijn naakte lichaam, langs mijn haar en nek, via mijn borsten en benen naar mijn voeten en terug. Er loopt een zwerver door Arnhem die ik dagelijks tegenkom. Op zijn broek zit een rode vlek. Op straat zag ik iemand met een bloedneus, het bloed […]
Lees meer uit de categorie Poëzie
Poëzieweek 2017: Jordi Lammers
Door Jordi LammersWensballonnen stel dat op de vensterbank een doodgevroren vlieg lag zou je dan een aansteker onder zijn vleugels houden tot het beestje in een vonk verandert door een kier naar buiten glipt vlammend in de nacht verdwijnt ik zag op oudejaarsdag hoe koppig wensballonnen zijn hoe lang ze tussen grond en sterren blijven hangen en […]