poëzie
Poëzie: Erwin Hurenkamp
Door Erwin Hurenkamp | beeld: Suze Hoek
Na zondvloed op zondvloed eindelijk
uit kunnen stappen. We waagden ons
op drassige graslanden (voormalige hoogvlakte)
maar vlinders vinden hun waardplanten eerder.
Later bouwen we – rouwranden onder onze nagels
en god wat waren we blij met de geiten –
ons eerste huis van hout, we vonden een plekje
aan het water. We halen herinneringen op
aan onze vroegste hutten en de tijd
dat we aan het muteren sloegen
dat was nog voor de vloed. Geslacht
voor het gemak maar afgeschaft
en iedereen toegerust met een dubbele set
primaire kenmerken. Onze vrijpartijen
op dat veldbed. Er zat wel eens iets in de weg.
De tuin is af. Je vingert een flox en ik kom
klaar van trots als je me je zelfgemaakte bankstel toont.
Vooralsnog hebben we slechts een ark
en is het wachten op de eerste regen.
Là où tu es tendre, tu dis ton pluriel
Roland Barthes
Vluchtgedrag
Toen ik uit je armen rolde en opstond,
door de kamers dwaalde
mij verlustigde aan waslucht
en donspoeder opsnoof uit je stofloze kiel,
dacht ik aan later.
Als onze levens voren hebben getrokken over vochtige grond
wij onder sterren sliepen in een tent van melkvellen
Onzichtbaar drenkt het allesomvattende
veulen, ruggelings uitgestrekt in sneeuwjacht of stortvloed
en niet meer rakelings langs de wereld scheren
maar met zachte liefkozingen aanraken waar het nog regent.
Hoor dan, hoor!
hoe we hoef worden
Jij komt naast me staan en we kijken
uit het raam naar eindeloze velden
onder een nachtblauwe lucht en je neemt me mee
terug naar het bed.
Wie te paard gaat,
drave tot het eerste licht.
Zoogdieren
Je kijkt hoe ik wakker wordt. Je hand rolt over het matras
als een golfje. Ik neem een vinger in mijn mond.
Op je lippen dansen vragen als wilde beestjes met twee benen
en een staart. Wanneer je eindelijk mag blijven, vraag je
en dat je niet meer zo schrikt van het plotselinge zingen
van zeemeerminnen (de zeemeermin ben ik).
Even later hang je in mijn vacht
alsof je ervan wil drinken.
Ik zeg: Melkveld. Jij: Vogelbekdier.
(Biologie. Een vogelbekdier zoogt
met haar talgklieren. Uit de haarzakjes
op haar buik welt een weiland van druppels op.
De jongen zuigen de melk uit haar vacht.)
Ik ben jouw melkveld. Jij soms de komma
in de holte van mijn oksel. Mijn buik is jouw borst.
Jouw vinger mijn mond.
Oefening in afhankelijkheid
We weten dat je weggaat maar je gespt bomgordels
om de vervaldatum van je aandacht
zodat ik hem niet aan kan raken
Mijn hoofd ligt bij jouw voet en even kroel je
met je tenen door mijn haar. Ik nestel me
in het slome, katachtige krommen van je rug.
Je oefent je aanhankelijkheid aandachtsgeil
in het gras en hoe je bij de uitvoering probeert
jezelf te verkleinen tot
ja, tot wat? Tot lam zeg je lam wil je zijn we moeten
offertje spelen en beginnen met de hoefjes
maar ik zeg je, man met jou zou ik wel
grensoverschrijdend in een auto, klam je reet
op de motorkap iedereen omleggen total loss
nog een reden dat je gaat.
Tot die tijd is je aandacht een boomgaard
waarin we kunnen dwalen.
Over de auteur
Erwin Hurenkamp (Deventer, 1993) begon met schrijven toen hij merkte dat de leugen wel gewaardeerd wordt als je haar een verhaal noemt. Hij was toen 8. Hij studeerde literatuurwetenschap en Cultural Analysis in Amsterdam. Daar woont hij nog steeds. Hij werkt inmiddels in een Franse bakkerij en beeldhouwt. Hij schrijft naast verhalen veel poëzie, en gelooft in het voordragen daarvan.
Over de illustrator
Suze Hoek is een illustrator en vormgever uit Rotterdam. Ze onderzoekt de grens tussen illustratie en grafisch vormgeven op door het hergebruiken van bestaand beeldmateriaal. Door middel van vormen en elementen en kleur verbeeld ze eerder een gevoel dan een representatie van de werkelijkheid. Hiermee creëert ze dromerige composities die naast een gevoel representeren op zichzelf staan als functie van het experiment. @SuzeHook
Lees meer uit de categorie poëzie
Vers in de Etalage
Door Anna de BruyckereMuurschildering Vergeet de dingen in de ruimte, wij zijn het die de ruimte schragen. Niet dat de voorgrond voor ons werd gemaakt, eerder is ze tegen ons gesteld. Maar wij hebben evengoed vlees en grenzen, ergens waar we zijn en waar we stoppen, onze panelen een kaap om te ronden, vergeet dat vooral niet, […]