De Nieuwe Lichting poëzie
In de toekomst zijn we geliefd (fragment)
Door Asmae Amaddaou | beeld: Eva ten Cateik schrijf voor de meisjes op de stoeptegels
mijn meisjes mijn meisjes mijn meisjes
henna op hun vingertoppen om je de weg te wijzen
naar een thuis waar niemand je een schande noemt
naar de bergen in het noorden de woestijn in het zuiden
blijven geloven dat er iemand ergens op ons zit te wachten
mijn meisjes op de scooters van hun broers
naar een Turks restaurant twee blokken verderop
lachend om een leven dat hen wil breken
mijn meisjes met hun gescheurde broeken hun abaya’s
hun maxi-rokken hun hijabs hun trainingspakken
haar dat naar arganolie ruikt onder de zon
haar dat verbrand wordt om mooier en witter te zijn
haar dat eer met zich meedraagt maar vooral zondes
ik schrijf voor de dochter van de imam
voor mij was zij het mooiste meisje van de klas
niemand had haar geleerd stil te zijn en Allah wat hield ik daarvan
ik schrijf voor mijn 15-jarige nichtje dat mij nooit heeft verraden
haar avonddiensten in de Action haar dromen om juffrouw te worden
én dokter én een eigen patisserie te openen
én zelfgemaakte sushi te verkopen
voor haar vriendinnen bij snackbar Ping die broodjes gefrituurde kip
in hun mond douwen tijdens de lunchpauzes
altijd de hoogste cijfers proberen te halen
bij racistische leraren die hen altijd als eerst de schuld geven
mijn meisjes met elk album van Lijpe op repeat
totdat ze de woorden mee kunnen mompelen in hun slaap
meisjes die weten dat er geen muziek over hen wordt geschreven
nooit de hoofdrol nooit een liefdeslied waar hij houdt van haar
bruine huid haar accent haar goddelijke vormen
mijn meisjes lezen de Quran en huilen om woorden
die ze niet begrijpen maar wel voelen tot in hun binnenste
ze huilen omdat ze weten dat ze niet de dochters zijn
waar hun moeders van droomden
ze huilen omdat Achraf Hakimi de laatste penalty erin schoot
ze huilen zachtjes in badkamers en in de kamers die
ze delen
met hun zussen terwijl de rest slaapt
mijn meisjes weten wanneer ze stil moeten zijn
en wanneer het tijd is om hun voormoeders te eren
Darija en Tamazight rollen liefdevol over hun tong
in het huis van hun oma’s
mijn meisjes zijn geboren bruja’s
meesters geworden in het switchen
van hun talen hun accenten hun outfits
enkel en alleen voor het juiste publiek
ik schrijf voor de meisjes die ruzie hebben met Allah
die er heilig van overtuigd zijn dat Hij hen haat
meisjes die zo graag willen geloven in mektaab
maar niet weten hoe
meisjes die de band met hun Schepper opnieuw
scheppen omdat ze weigeren te stoppen
met geloven omdat ze geleerd hebben dat er een
groot verschil is tussen de woorden van mannen
en de woorden van de Almachtige
mijn meisjes die zich nergens zorgen over maken
Als Allah het wil dan gebeurt het meteen
mijn meisjes in de moskeeën en uren later
in de shishalounges in universiteiten in kapperszaken in rechtszalen
in kaasfabrieken in snackbars in vieze huizen
van rijke witte mensen in hun eigen huis
mijn meisjes zijn overal en nergens
ze bezitten de kennis van de wereld
tussen hun propvolle boekenkasten
met Mahmoud Darwish en Khaled Hosseini
de platen van Fairuz en Umm Khultum
dromend over mannen met baarden en frisse opscheertjes
versleten gebedssnoer in de ene hand
Lucky Strike-sigaret in de ander
bang voor niets behalve de Allerhoogste
ze kijken naar mijn meisjes alsof ze het antwoord zijn op een vergeten gebed
meisjes die de dagen aftellen totdat hij haar hand komt vragen
ik schrijf voor de meisjes die bang zijn nooit te trouwen
mijn meisjes die weigeren in spiegels te kijken
of het pad van hun moeders te bewandelen
mijn meisjes die een liefde ervaren zo zoet als Algerijnse dadels
en dat verdienen ze allemaal
al mijn meisjes al mijn meisjes al mijn meisjes
ik schrijf voor de k7eb
altijd en voor eeuwig tot ik niet meer kan
voor de mosiba en l7shouma van de familie
voor degenen die hun eer hebben verloren
wat dat ook mag betekenen
oh mijn meisjes die opgroeiden met de angst
om verstoten te worden of achtergelaten in het moederland
mijn meisjes die in Telegramgroepen eindigden
en daar eindigden ook hun door Allah geschonken levens
ik schrijf voor de meisjes die nooit hulp zullen zoeken
ze weten zo goed dat er iets mis is
maar ze komen er wel in hun eentje uit
meisjes die stemmen horen en ’s ochtends teleurgesteld
wakker worden omdat ze wakker worden
mijn meisjes beginnen de dag door hun brood
in een kom zit al zaytoen te dippen
met Samhini voor de zoveelste keer op tv
ijskoffie met de hand van Fatima om hun nek
ik schrijf voor de meisjes die zich niet schamen
meisjes die het liefst de hele dag zouden rondlopen in een kaftan
en baysar willen eten
de soundtrack van hun leven bestaat uit reggada en rai
meisjes waarover de buurttantes schaamteloos roddelen
alsof hun eigen zoons geen bastaardkinderen en strafbladen produceren
ik schrijf voor de meisjes die zichzelf nog niet hebben gevonden
de meisjes die hun moedertaal hebben begraven
in een poging om te zitten aan de grote tafel
de meisjes die in hun dua’s wensten om eruit te zien als stereotiepe Barbie
niet als hun moeders hun oma’s hun gehele bloedlijn
de meisjes die er zo moe van zijn om meisjes te zijn
ik schrijf voor Amina el Filali
voor Sohane Benziane
voor Ghofrane Haddaoui
ik schrijf voor de za3fran onder de nagels
de k7ol onder de ogen
het geluk tijdens het WK van 2022
de oneindige dankbaarheid
ik schrijf voor de stillen en de luiden
de schitterende velden aan haar
dat overal vandaan groeit
de wens om de ouders trots te maken
de wil om de vorige generatie te overtreffen
en wanneer ik zeg mijn meisjes
dan bedoel ik dat ik ook schrijf
voor mijn moeders
mijn oma’s
mijn tantes
mijn jongere en oudere bruja’s
al mijn meisjes levend en dood
de vermiste meisjes onder voetbalvelden
en in kofferbakken van aardige mannen
de hoopvolle baby in de kribbe waarmee
een nieuwe generatie begint
de shahada werd net in haar oor gefluisterd
de verrimpelde handen van de wijze vrouw
heen en weer wiegend in haar stoel
met geduld wachtend op de Malak Al Mawt
ik schrijf voor hen tot mijn handen bloeden
ik schrijf tot ik niets meer te geven heb aan mijn meisjes
en dan vluchten we samen weg op een late zomeravond
laten we alle mensen in de steek die we ooit hebben gekend
op zoek naar een plek waar we welkom zijn
waar we zo hard mogen lachen
zonder ons zorgen te maken over onze reputaties
een plek waar we veilig zijn in het donker
we vieren onze lichamen
we drinken atay en eten chebakkia
tot we in slaap vallen op een open veld
omringd door de schoonheid van Allah
de zon verandert onze bruine huid in goud
mijn meisjes
mijn meisjes
mijn meisjes
voor eeuwig ben ik van hen.
Over de auteur
Asmae Amaddaou (2001) is schrijver van poëzie, proza, toneel en scenario. Ze is heel bruin, heel Amazigh, heel Afrikaans en heel moslim, maar ze is vooral een vrouwenmeisje met jeukende handen en een grote, hopeloze drang om de wereld iets beter te maken door middel van haar verhalen.
Over de illustrator
Eva ten Cate is een enthousiaste maker, op het moment gevestigd in Zwolle. In haar werk gebruikt ze verschillende materialen. Momenteel heeft ze een voorliefde voor potlood, inkt en grafische technieken. Zie Eva's Instagram.
Lees meer uit de categorie De Nieuwe Lichting poëzie
Poëzieweek 2016
Door Luuk WojcikGlijbaanlife Van alle jongens onder de glijbaan kon Roy het beste een auto tekenen. Ik durf te wedden dat Roy nog steeds heel goed een auto kan tekenen. Mick was de jongen die altijd als eerste voorstelde om een fikkie te stoken. Hij was ook degene die elke zomer een kikker tegen het schuurtje in […]