Vers in de etalage

Nachtgeslacht

je bent zeker te snel opgegroeid
in een huis waar altijd de verwarming loeide
met ruimte voor het huilen om de dingen
maar nooit stil, om te horen of het zondag was

er werd van je gehouden
in tafels colakringen, snoeppapier en preken
en het was allemaal oprecht, dat moet je weten
men dacht iets door te kunnen geven, iets van waarde
kleine brokjes liefde

nu is kind zijn iets waar je naar kijkt
je strekt je hand uit naar de nacht
waarin iedereen hetzelfde zoekt en vindt

—

Wij begrepen alles

toen de vlinderstruik nog vol met vlinders zat
je soep kon maken van citroentjes
of een dagpauwoog

je mocht zitten met je billen
op de warme stenen van de straat
waar niemand kwam

was het altijd zondag
en Willeke Alberti

toen je een levend konijn kreeg
en dacht dat het een robot was
en dat het niet had uitgemaakt

ook Sinterklaas
had het bestaan niet nodig
om zich te openbaren

toen wist je niets maar begreep je alles

—

Wij zijn de meisjes

wat zullen wij meer zijn dan dit wit gespannen vel
dat werkt en lacht, maar niemand komt verzachten

wij zijn de meisjes van twintig, drieëntwintig
zie het leven uit ons groeien, het is niet om aan te raken

driften die we als het kan verbergen achter sporten,
koken, shirtjes passen met de club

wij lopen alleen ‘s nachts op straat
met sigaret en drinken tot we lachen
van het kotsen

onze toekomst zorgvuldig bewaard in nieuwbouwhuizen
waar vaders, moeders wachten op het weekend
één keer in de maand

die ons het liefst nog zouden kleden
en in bad doen, onze haren kammen op de bank

—

De wereld

het liefst zou ik vanachter alle deuren
mensen schrapen, los snijden van bed en bank
kantoorpanden leeg kruimelen boven de stoep

zodat er op elke meter van dit land
een mens leeft, dag en nacht
met zaklamp, knikkers, voerbak
en geduld

kijken wat er gebeurt
kijken of de wereld nog bestaat

Lees meer uit de categorie Poëzie

Beeldgedicht – ook al was ik het – timing