kort verhaal
Hielen
Door: Pieter Drift
Beeld: Pieter Drift
15 april 2025
‘U bent?’ vroeg de portier bij de deur. Ik keek naar binnen en zag jonge mensen op de dansvloer. Even hoopte ik dat ik, door hem te negeren, gewoon door kon lopen, maar hij hield me tegen.
‘Jarig?’ antwoordde ik. Het klopte wel dat ik jarig was. Ik haalde mijn ID-kaart uit de portemonnee en hield hem even voor zijn gezicht. Hij keek me met een klein lachje aan.
‘Wie bent u?’ vroeg hij.
‘Dat liet ik u net zien,’ zei ik.
Ik hoorde een zucht. ‘Door wie bent u uitgenodigd?’
Ik wees naar een jongedame met lang zwart haar die met haar rug naar ons toe stond te dansen. Haar bewegingen waren voorzichtig. Ik keek naar haar knalrode pumps. Waarschijnlijk was ze niet gewend op hoge hakken te lopen. De hand ging weg en de portier gebaarde me door te lopen. Ik liep naar de vrouw toe en fluisterde in haar oor dat ze hele mooie schoenen droeg. Met een glimlach draaide ze zich naar me toe. In een flits zag ik de portier naar ons kijken, maar toen hij haar glimlach had gezien keek hij weer weg.
‘Dank u,’ zei ze, ‘U bent?’
‘De geliefde van Ingrid.’
‘Ingrid? Wie is dat?’ Ze bleef staan en keek me recht in de ogen.
‘Nee, Inge,’ zei ik. ‘Ze staat daar.’ Vaag wees ik in de richting van een groepje mensen. ‘Wil je wat drinken? Biertje?’
Ze knikte. Ik liep langs de mensen waar ik net naar had gewezen, bleef daar even staan en bestelde daarna twee biertjes. Toen ik weer bij haar stond zei ik, terwijl ik haar het glas gaf, dat ik Inge niet meer kon vinden. Ze trok haar wenkbrauwen op.
‘We hadden een beetje ruzie.’ Nadat ik een slok genomen had, stak ik mijn hand naar voren. ‘Richard.’
‘Dus u bent Richard…’
‘Zeg maar “je” hoor.’
‘Dus jij bent Richard…’
‘Ja, de naam blijft hetzelfde.’
Alle twee namen we een slok. We liepen naar twee stoelen aan de zijkant en gingen zitten. Met haar hand wreef ze over de achterkant van haar rechtervoet. ‘Trek ze toch uit,’ zei ik.
Ze duwde haar schoenen van de hielen en zette haar blote voeten op de vloer. Ze richtte haar blik omhoog en sloot even haar ogen.
‘Hoe heet je ook alweer?’ vroeg ik.
‘Nog steeds Karin.’
Voor me zag ik een jongen zijn handen op de billen van het meisje met wie hij danste leggen. Ze pakte zijn schouders en duwde hem van zich af, maar bleef lachen. Toen ze hem weer in de armen nam, legde hij opnieuw zijn handen op haar billen. Dit keer liet ze het gebeuren.
‘Even wachten,’ zei ik. Ik stond op en tikte de jongen op de schouder. ‘Begreep je het niet of wilde je het niet begrijpen?’
Hij liet het meisje los en keek me niet-begrijpend aan.
‘Jouw handen, haar billen.’
‘Jezus Gert,’ zei Karin. ‘Waarom moet je nou direct slaan?’
‘Waar bemoei jij je mee?’
‘Richard,’ hoorde ik achter me. Ik draaide me om en kreeg op dat moment een vuist tegen mijn wang.
‘Jezus Gert,’ zei Karin. ‘Waarom moet je nou direct slaan?’
‘Hij moet zich er niet mee bemoeien.’
Ik boog voorover en wreef over mijn wang. Daarna kwam ik weer overeind.
‘Ik vroeg het voor jou,’ zei ik fluisterend tegen het billenmeisje.
Ze sloeg even haar ogen neer, maar richtte toen haar blik op Karin. ‘Wie is dit?’
‘Ene Richard,’ zei ze. ‘Verder weet ik het ook niet. Hij hoort bij Inge.’
Het meisje draaide zich naar mij en zei dat ze niet om mijn hulp gevraagd had. Ze pakte de handen van de jongen en legde ze op haar heupen. ‘Nu mijn billen, Gert,’ zei ze. Ik draaide me om en liep terug. Karin volgde me, nog steeds op blote voeten.
‘Je was onnodig lief,’ zei ze. ‘Geraldine is krav maga-instructeur. Zij weet heus wel hoe ze zichzelf moet verdedigen.’
‘Dat kon ik toch niet weten. En die Gert?’
‘Gert is een watje.’ Karin ging zitten en pakte haar beide hielen vast.
‘Zal ik ze even masseren?’ vroeg ik.
‘Gentleman, gentleman… wat vindt jouw Inge daarvan?’ Ze verschoof haar stoel en legde haar voeten op mijn schoot.
‘Inge vindt niks.’ Ik pakte haar linkervoet en kneedde de onderkant van haar hiel. Het geluid om ons heen was gevuld met muziek die ik niet kende, tot ‘Smells Like Teen Spirit’ uit de boxen kwam. Ik keek naar Gert en krav maga-Geraldine. Ze dansten los van elkaar.
‘Moet jij niet dansen?’ vroeg Karin.
‘Ik houd er niet van.’
‘Wat doe je dan hier?’
‘Ik kneed graag de hielen van vermoeide voeten.’
Samen keken we naar Gert en Geraldine. Hun bewegingen waren nietszeggend. Na Nirvana kwamen er nog twee nummers uit diezelfde periode, maar ik wist niet van wie ze waren.
‘Wat is het verschil tussen hielen en billen?’ vroeg Karin.
Direct stopte ik met het masseren. ‘Ik vroeg toestemming,’ zei ik.
‘Ja, dat weet ik, maar dat vroeg ik niet.’
Met de muis van mijn hand wreef ik over de bal van haar voet.
‘Volgens mij is ze iets te jong voor je,’ zei een jongen toen hij langsliep. Gniffelend liep hij door naar de bar.
Ik stopte met kneden maar hield haar voeten op schoot. ‘Trek het je niet aan. Hij is dronken en jaloers.’
Karin haalde haar voeten van mijn schoot. ‘Vertel eens iets over Inge.’
‘Als je belooft niet boos te worden.’
Karin deed haar schoenen aan. Een licht kreuntje ontsnapte. ‘Waarom zou ik boos worden?’
Ik ging voor haar staan en trok haar de dansvloer op.
‘Je hield toch niet van dansen?’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Zie het als boetedoening.’
We bewogen tegenover elkaar. Na twee nummers trok ze me weer van de dansvloer.
‘Nu Inge,’ zei ze.
‘Ze bestaat niet.’
‘Ik ook niet,’ zei Karin. ‘Alleen van mijn voeten weet ik dat ze bestaan. Over de rest heb ik twijfels.’
We gingen zitten. Karin trok opnieuw haar schoenen uit en legde haar voeten ongevraagd op mijn bovenbenen. Ze pakte mijn handen en legde die op haar enkels. Even bleven we zo zitten. ‘Nu mijn hielen, Richard.’
Ik kneedde ze zachtjes. Mijn hand gleed af en toe naar de bal van beide voeten om daarna terug te keren naar haar hielen. Niemand leek naar ons te kijken. In een hoekje zag ik Gert met Krav Maga zoenen. Zijn handen lagen op haar onderrug.
‘Hoe ben je hier binnengekomen?’
‘Ik wees naar jou.’
‘En dat was genoeg?’
Ik knikte. Samen keken we naar de portier die een stelletje naar buiten liet. ‘Alle portiers zijn blind,’ zei ik.
‘Nee hoor, alleen invalide.’ Ze haalde haar voeten van mijn schoot. ‘Die jongen van net…’
‘Gert?’
‘Nee, Kees, de jongen die net wat tegen je zei. Hij vindt dat ik bij hem hoor.’ Karin pakte mijn hand en trok me naar de dansvloer. ‘Mag ik vanavond jouw Inge zijn?’
‘Alleen als het niet echt is.’
Ze lachte. ‘Het is nooit echt.’
Karin bewoog wilder nu ze op haar blote voeten danste. Elke beweging van mezelf registreerde ik. Ik wist zeker dat het er belachelijk uitzag. Krav Maga stond aan de bar terwijl Gert in een hoekje stond te wachten. Om ons heen dansten vier jonge vrouwen. Ik was de enige man, de enige oudere man. Geen idee wat ik van plan was geweest toen ik naar binnen wilde. In mijn ooghoek zag ik Kees naar Karin lopen. Direct liep ze naar me toe en legde haar armen om mijn hals.
‘Eerst mijn hielen, nu mijn billen.’
Ik schudde mijn hoofd.
‘Dan doe ik het,’ fluisterde ze.
Ze legde haar handen op mijn billen en keek over mijn schouder.
‘Mijn hielen, jouw billen.’
‘Wat is het verschil?’ vroeg ik.
‘Hielen hebben meer eelt.’
We bewogen langzaam op de muziek. Ik voelde dat ze haar duimen in mijn kontzakken had gestoken.
Ze haalde haar handen van mijn billen. ‘Laat me los en neem afstand’
‘En nu?’ vroeg ik.
‘Niets,’ was haar antwoord.
‘Richard!’ Ik hoorde een onbekende stem mijn naam roepen. ‘Richard!’
‘Daar komt Inge,’ fluisterde Karin mijn oor. Ze haalde haar handen van mijn billen. ‘Laat me los en neem afstand.’
‘Inge?’
‘Niet denken, doen.’
Ik liet los en draaide me om. Daar stond een jonge vrouw met roodgeverfd haar. Lichtjes opgemaakt. Ze keek me met geschrokken ogen aan. ‘Waar was je nou? Ik zoek je al de hele avond.’
Karin kwam naast me staan. ‘Hoi, Inge.’
De jonge vrouw negeerde Karin. Ze keek alleen maar naar mij. ‘Waar was je nou?’
‘Hij hielp mij.’
Ik keek naar Karin.
Zij bleef naar Inge kijken.
Inge begon te lachen. ‘Met jouw handen op zijn billen zeker.’
‘Dat was niet echt.’
‘Het zag er behoorlijk echt uit.’
Inge probeerde mijn hand te pakken.
‘Inge bestaat helemaal niet,’ zei ik.
‘De hielen waren echt,’ zei Karin. ‘De billen gespeeld.’
Inge en Karin keken elkaar even aan. Karin draaide zich om en liep naar de bar. Direct kwam Kees met versnelde pas naar haar toe. Toen hij zijn hand op haar schouder legde, draaide ze zich om en gaf hem een knietje. Krimpend van de pijn viel hij op de grond. Karin mimede: krav maga.
‘Wat heb je met haar hielen gedaan?’ vroeg Inge. Haar ogen werden steeds groter.
‘Meer dan ik ooit met jou.’
Inge begon me te slaan en probeerde me in het gezicht te raken.
De portier kwam naar me toe en verzocht me het pand te verlaten. ‘U veroorzaakt onrust.’
Voordat hij de deur achter me dichtdeed, keek ik nog een keer naar binnen. Inge was nergens meer te zien. Niemand keek mijn kant op. Het feest ging verder alsof ik er nooit geweest was.
Over de auteur
Pieter Drift (1967) studeerde in 1991 af aan de kunstacademie te Rotterdam. Hij etst, tekent en schrijft. Zie pieterdrift.nl. Samen met Willem Jakobs vormt hij sinds 2012 een kunstenaarsduo. Werk te vinden op jakobsdrift.nl. Publicaties in o.a. Extaze, Ballustrada, Tijdschrift Ei, De Optimist en Ambrozijn.
Over de illustrator
Pieter Drift (1967) studeerde in 1991 af aan de kunstacademie te Rotterdam. Hij etst, tekent en schrijft. Zie pieterdrift.nl. Samen met Willem Jakobs vormt hij sinds 2012 een kunstenaarsduo. Werk te vinden op jakobsdrift.nl. Publicaties in o.a. Extaze, Ballustrada, Tijdschrift Ei, De Optimist en Ambrozijn.
Lees meer van Pieter Drift
Vandaag niet en morgen niet en overmorgen niet
Door Pieter DriftStraffer kan ze de koffie niet maken. De jongen op haar bank wil graag een espresso, maar zo’n apparaat heeft ze niet. Ze krabt aan de moedervlek op haar buik. Hoeveel schepjes had ze nou in het filter gedaan? Zeker het dubbele aantal. Zou het water nog wel door het filter gaan? ‘Wil je suiker?’ […]
Lees meer uit de categorie kort verhaal
Olek
Door Saskia WatermanCentraal Station. Ik vraag me af wat er in godsnaam aan de hand is met de klok boven de stationshal. De grote wijzer draait wild in het rond, in vlagen. Nu eens de ene kant op, dan weer de andere. Dan besef ik dat ik naar een windwijzer sta te kijken. Mijn vrouw had me […]